Dag 138 Panne

   Vanmorgen toen we eindelijk helemaal gesetteld waren in de auto, alle spullen mee, kinderen ingepakt en ingesnoerd en ik eenmaal achter het stuur kroop en de sleutel omdraaide in het contact, klonk het: 'Kggggg, kgggg, kgggg.' Veel meer kwam er niet uit onze auto. Daniëls stem klonk monter van de achterbank: 'Doet het niet. Auto niet rijden.' Nee, zucht, de auto wilde niet rijden. Ook niet toen ik het even later nog eens probeerde en nog eens.
   Dat werd dus wandelen naar het dagverblijf. Ik zette Daniël in de kinderwagen en hing Sam op mijn buik in de draagzak -leuk met de gezichten naar elkaar toe- en begon de wandeling van een kwartier naar het dagverblijf. Zoals verwacht hadden Sam en Daniël de grootste lol. Ik belde papa met het slechte nieuws dat de auto het niet deed en zei dat mijn lieverds in elk geval wel lekker aan het 'geiten' waren. 'Waar zijn de geitjes?' vroeg Daniël.
   Ik hoopte dat de auto wel zou willen starten als de mist later op de dag opgetrokken zou zijn, maar tevergeefs. Stiekem begon ik toen toch wel een beetje te balen, want opa -mijn papa- wordt morgen zestig en ik was toch wel van plan daar bij te zijn. Maar met twee kinderen en een kleine veertig kilometer om te overbruggen, zou dat zonder auto niet gaan lukken.
   Gelukkig zorgde diezelfde opa voor de oplossing. Hij kwam onze auto halen met een ambulance achter zijn bus en nam zijn kleine Kia-autotootje voor ons mee op de ambulance. Zo kan ik morgen gewoon met de kinderen naar hem toe in het koekblikje. En zo konden papa en ik de kinderen ook met de auto ophalen bij het dagverblijf. Helemaal super natuurlijk, maar we zaten met ons gezinnetje wel als sardientjes in een blik. Die Kia is namelijk niet echt een gezinsauto.