Gisteravond werd Daniël nog een keer wakker voordat wij naar bed gingen. Hij was erg hartstochtelijk aan het huilen. Papa nam hem maar even mee naar beneden om te voorkomen dat Sam wakker zou worden van het gebrul. In principe doen we dat niet, maar Daniël was tenslotte ook een beetje ziek. Eenmaal beneden was Daniël meteen stil en zat te azen op de koekjes die op tafel lagen. Het liefst wilde hij ook nog een filmpje kijken op de Ipad. Zo ziek was hij dus niet, we hebben hem daarom maar vlug weer terug gelegd in zijn bedje.
Rond twee uur was het weer raak. Meneertje zette het op een brullen. Ik erheen. Hij wilde niet stil worden, knuffelen hielp niet, zijn rug kriebelen hielp niet, even zitten hielp niet. Gauw genoeg was ik het helemaal zat, ik wilde ook slapen. Ik ging terug naar bed, maar Daniël bleef tekeer gaan. Vooruit nog een keer terug om te zeggen dat het mooi geweest was.
Toen ik hem oppakte begon hij te schoppen en toen ik hem in bed legde ging hij rechtop zitten en werd echt driftig. Hij zette al zijn spieren schrap en zat te trillen van woede (ik hoop dat deze omschrijving helder is) waarbij hij bleef huilen alsof zijn leven er vanaf hing. Even wist ik echt niet wat ik ermee aanmoest.
Ik besloot na even nadenken om op mijn knieën naast zijn bed te gaan zitten. Ik keek Daniël niet aan en ik negeerde al zijn negatieve gedrag, maar ik bleef wel bij hem. Al heel snel werd het gehuil minder hevig. Niet veel later trok Daniël de deken over zich heen en ging liggen, nog een beetje nasnikkend. Ik heb niet veel meer gezegd maar hem een aai over zijn bol en een kus gegeven en ben weggegaan. Vervolgens was hij zo weer vertrokken naar dromenland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten