Gisteravond was Daniël nog niet moe op het vaste tijdstip waarop hij normaal naar bed gaat. Hij was namelijk 's-middags zo moe van het rennen in de speeltuin dat hij uit zichzelf (!) een dutje ging doen. Hij kondigde aan: "Ik ga naar bed, kleren uit!'' en vertrok naar boven. Hij sliep van een uur of een tot half vier waardoor hij rond zeven uur nog geen slaap had. Hij protesteerde volop toen papa hem een schone luier en zijn pyjama aan wilde doen.
Ik stelde voor dat hij wel vast zijn pyjama aan zou krijgen, maar dat hij dan nog mee naar benden mocht om nog een keer het spelletje met de balletjes met mij te doen. Dat was een perfect idee. Daniël vond het heel speciaal dat hij nog mee mocht naar beneden en na het spelletje ging hij zonder protest mee naar boven.
Ik zei: ''Nu gaan we nog even tandenpoetsen." "Nee,'' antwoordde Daniël. "Had je dat net met papa al gedaan dan?'' vroeg ik. "Ja,'' antwoordde mijn mannetje. Ik wist dat hij zijn tanden nog niet had gepoetst, maar ik besloot nog even niets te zeggen. Het voelde blijkbaar toch niet helemaal goed voor Daniël dat hij iets had gezegd dat niet waar was en hij deed een beetje draaikonterig. Toen kwam de aap uit de mouw: "Ik wil niet tandjes boren," zei Daniël. "Had je je tanden nog niet gepoetst met papa dan?'' ''Nee,'' gaf hij toe. ''Nou dan gaan we dat nu snel doen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten