vrijdag 24 juni 2016

15 juni 2016 Over een ziek jongetje

   Een tijd geleden stond Daniël helemaal vrolijk en actief op. Hij had thuis het hoogste woord, at twee boterhammen en rende door de kamer heen. Eenmaal op school ging hij aan mijn been hangen en klaagde hij over buikpijn. Ik wist zeker dat er met zijn buik niets aan de hand was, dus na een extra knuffel stuurde ik hem alsnog de klas in. Die middag liet opa weten dat hij Daniël ziek uit school had gehaald, maar bij opa aangekomen was er helemaal niets met hem aan de hand geweest. Maandag belde opa dus mij voor de zekerheid even of hij Daniël uit school mocht halen, de juf had gebeld, Daniël had buikpijn. Dit keer kon het wel eens kloppen...
   En ja, Daniël heeft last van zijn buik, gelukkig alleen van zijn darmen en niet zijn maag, want mama kan niet zo goed tegen overgeven. Als het mijn eigen kind is gaat het nog enigszins, maar het zal nooit mijn sterkste kant worden om voor misselijke mensen te zorgen. Gisteren was Daniël de hele dag thuis, met verhoging en al. Hij moest zo vaak naar de wc dat we uiteindelijk voor de grap maar zijn gaan tellen. Het totaal overdag strandde bij dertien keer poepen. Arme Daniël, arme billetjes...
   Ook in de nacht werd mij hem geen rust gegund. Hij moest nog twee keer. Die tweede keer kwam ik zuchtend en steunend uit bed, ik wilde zo graag slapen! Maar goed, nog maar eens een keer billen afgeveegd en wéér handen gewassen. Toen Daniël er weer in lag, eiste hij een knuffel, armpjes naar me uitgestrekt. Ik gaf hem een dikke knuffel. "Mam," vroeg hij, "weet je waarom ik jouw knuffels zo fijn vind?" "Nee?" antwoordde ik. "Omdat je zulke zachte wangetjes hebt!" Met een grijns van oor tot oor kroop ik terug in mijn bedje, het was ineens niet erg meer om er midden in de nacht uit te moeten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten