Op 3 juni was mijn moeder jarig. Helaas kunnen we dit inmiddels al 3 jaar niet meer samen met haar vieren. Sindsdien is het traditie om op die dag met de kinderen een beschuit met aardbeien te eten, haar favoriet. Dan vertel ik ze mijn herinneringen over oma. Het is extra bijzonder dat mijn broer en zus dit ook met hun kinderen doen. Een mooi en belangrijk ritueel.
Wat zou ik, sinds ik alleenstaande mama ben, soms extra graag willen dat ik nog met haar kon overleggen. Dat ik kon vragen hoe zij dat deed als ik vervelend was of als ik ziek was. Ook zou ik vragen wanneer ik heb leren fietsen en of ik al net zo goed kon lezen als Daniël toen ik vijf was. Ik had graag nog eens van haar gehoord hoe het was toen wij voor het eerst naar de kleuterklas gingen. Hoe het voor haar voelde toen wij alledrie naar school gingen en ze ineens veel vrije tijd kreeg, zoals ik nu. Of gewoon eens lekker uithuilen omdat het soms echt niet meevalt.
Ik mis het ook om met haar te praten over de boeken die ze las en dat ik niet meer kan vragen welk boek ze me kan aanraden. Of dat ik haar enthousiast kan maken over iets wat ik heb gelezen. En nu, nu ik met mijn verslag voor chakraleer aan de slag moet, en iets met kinderboeken wil doen voor het creatieve deel, zou ik niets liever willen dan het met haar delen. Ik weet zeker dat ze nog zoveel meer ideeën zou hebben dan ik. Ze kende namelijk ook ontzettend veel kinderboeken.
Lieve mama, ik mis je zo. Ik red me, dankzij jouw voorbeeld, maar ik had graag nog zoveel meer tijd met je gehad. Ik zal mijn chakraverslag aan jou opdragen. Ik hou van je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten