Zaterdag vonden Daniël en Sam bij de afvalcontainer een glazen, rechthoekig aquarium. Er lagen nog stenen onderin, het was eigenlijk helemaal af om er dieren in te gaan houden. Vonden ze toevallig ook nog een kikker. Nou een en een is twee, dus de kikker ging in het aquarium. Naast het aquarium zetten ze een emmertje met water en in het aquarium wat groene blaadjes, als eten of aankleding, dat weet ik niet precies.
Steeds pakten ze de kikker weer op om hem even een rondje door de emmer te laten zwemmen en dan floepten ze hem weer terug in zijn aquarium-huis. Toen we gingen eten vroeg ik ze of ze dachten dat de kikker in een prins zou veranderen als ik hem een kus zou geven. "Neeeeee!" riepen ze in koor. Na het eten gingen ze natuurlijk meteen weer bij hun lieve huisdier kijken. Het liefst hadden ze hem mee naar binnen naar hun slaapkamers genomen, maar dat mocht niet van mij.
Na een poosje kwam Daniël weer even verslag uit brengen bij mij. "Mam," zei hij, "de kikker wordt geen prins als je hem een kus geeft. Ik heb hem net een kusje gegeven, maar hij is nog steeds een kikker, kom maar kijken." Ik liep mee, en helaas, ik zag geen knappe prins, maar gewoon een lelijke kikker. "Jij mag het ook nog wel even proberen, mam," stelde Daniël voor. Ik bedankte hem vriendelijk.
Toen ze die avond naar papa gingen om daar te gaan slapen, moest ik beloven dat ik goed voor de kikker zou zorgen. Ik zei dat ik hem dan vrij zou laten, omdat ik het zielig vond voor de kikker, dat kleine huisje, zonder fatsoenlijk eten. Daniël en Sam waren het daar absoluut niet mee eens, ik moest beloven dat ik hem niet uit zijn huis zou laten. Ik beloofde het, maar zei wel dat ze dan niet moesten huilen als hij dood zou gaan.
Zondagavond leefde de kikker nog. Toen ik de jongens maandag naar school bracht zei Daniël: "Ga jij vandaag maar even vliegen vangen voor de kikker!" Natuurlijk, dacht ik, ik heb toch niets beters te doen... Ook dinsdagochtend leefde het beestje nog. Het had in de nacht geregend en de kikker moest vechten om zijn koppie boven water te houden. Toen ik er de tweede keer voorbij kwam, kon ik het niet meer aanzien, ik haalde hem eruit en gaf hem zijn vrijheid terug.
Uit school ging Daniël natuurlijk meteen bij zijn huisdier kijken. Hij schrok, de kikker was weg. "Mama, mama, een grote vogel heeft de kikker opgegeten!" riep hij uit. Ik knikte wat, zonder hem aan te kijken, maar zei niets. Aan de ene kant was ik blij met zijn vertrouwen in mij, aan de andere kant voelde ik me schuldig. Lieve Daniël, mocht je dit ooit lezen, sorry, ik was die grote, vreemde vogel. Ik heb de kikker niet opgegeten, maar zijn leven gered. Het spijt me dat ik je vertrouwen heb beschaamd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten