Voor zijn verjaardag vorig jaar in september kreeg Daniël een zandbak. We hebben hem er toen iets eerder neergezet, maar Daniël heeft er vorig jaar relatief kort van kunnen genieten voor het winter werd. De afgelopen weken speelde Daniël af en toe (als het weer het eens toeliet) in de achtertuin, maar de zandbak mocht steeds niet open van ons, omdat het zand nog te koud en nat was. Vandaag was het dan eindelijk zover: we hebben de zandbak weer geopend. Daniël was door het dolle heen, zo blij!
Na een uurtje spelen in het zand vonden papa en ik het tijd om naar opa te gaan voor een boswandeling. Daar was meneer het uiteraard absoluut niet mee eens, hij wilde niet naar opa, hij wilde in de zandbak blijven. Uiteindelijk heeft papa een spartelende Daniël in de woonkamer gezet en even later een brullende Daniël in de auto geplant. Het huilen hield nog een hele poos aan, tot Daniël uitgeput in slaap viel. Eenmaal in het bos was het weer goed, daar is natuurlijk ook een hoop te scharrelen.
We aten na de wandeling ook nog bij opa en toen we thuis kwamen was het al zo laat dat Daniël meteen door moest naar boven om nog even te badderen voor hij naar bed moest. Het drama begon opnieuw. Daniël wilde niet in bad, laat staan douchen, hij wilde in de zandbak! Ik hou nu alvast mijn hart vast voor morgenochtend, want dan mag hij alweer niet in de zandbak, dan gaan de kinderen naar het kinderdagverblijf. Nu maar hopen dat het nog steeds lekker weer is als de kinderen morgenmiddag weer thuiskomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten