Vandaag kwam vriendin F. met dochtertje J. op visite voor Sams verjaardag. (Daniël en J. zijn precies even oud - op dezelfde dag geboren.) Het was mooi om te zien hoe ze samen drentelden in de tuin. Ze praatten nauwelijks met elkaar, maar toch was er een band. De een deed de ander na en andersom. Ze verstopten zich om de beurt op dezelfde verstopplek en zeefden samen zand in de zandbak.
Toen ze weer naar huis gingen, was Daniël eigenlijk al heel moe en hij wilde geen gedag meer zeggen. Hij had zich in een zelfgemaakte tent verstopt en J. zwaaide dan maar naar de tent, want Daniël kwam er niet uit. Nadat ze de deur uit waren gegaan, kwam Daniël ineens weer tevoorschijn. "Dag zeggen! J. dag zeggen!'' Gelukkig konden we samen nog zwaaien naar de auto, zodat hij toch nog afscheid had genomen.
Vanavond kwam de oom van papa langs met een mooie (elektrische!) hijskraan voor de verjaardag van Sam, maar ook een beetje voor Daniël. Daniël vond het prachtig en stond in zijn handen te klappen en te springen: ''Dat is 'vet' zeg!'' zei hij. Hij kon er nog heel even mee spelen voor hij in bad en naar bed moest. Toen hij eenmaal schoongewassen en in pyjama was, wilde hij nog een keer naar de hijskraan kijken, heel even maar. Ook een soort afscheid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten