Vannacht was het weer eens zover. Eigenlijk begon het gisteravond al. Sam was ontroostbaar toen hij naar bed moest. Ik weet niet of het alle indrukken van de afgelopen dagen waren, of tandjes die eraan zitten te komen, maar hij brulde alles bij elkaar. Hij hield zelfs Daniël -die al bijna in slaap was gevallen- wakker. Uiteindelijk heb ik hem, na een paar pogingen hem te troosten, maar even laten huilen. Na achten viel hij eindelijk in slaap.
Ik was erg moe en ging al vroeg naar bed. Rond tien uur lag ik erin, achteraf was ik daar extra blij mee, want om half twee begon het geëmmer. Daniël huilde. Hij had waarschijnlijk eng gedroomd. Ik troostte hem legde hem terug in bed en liet op zijn verzoek de lamp aan en de deur open. Een paar minuten later begon hij weer te huilen. Dus papa erheen, een bekertje water. Dit wisselde zich steeds af. De eerste paar keren waren we nog begripvol en geduldig, maar na een keer of vier vijf werd dat minder, tot we uiteindelijk boos werden. Het mocht allemaal niet baten. Daniël had in zijn hoofd dat hij niet wilde slapen, nou dan gaat het natuurlijk ook niet lukken.
Meneer kwam steeds weer zijn bed uit, op een gegeven moment kwam hij zelfs naar onze kamer en probeerde in ons bed te klimmen. Pap wilde dat met de moed der wanhoop toelaten, maar ik wilde dat echt niet. Ik was veel te bang dat dan het einde zoek was geweest en dat ons bed dan was veranderd in een driepersoons bed. (Ik geloof niet zo in voor die ene keer dan maar wel.) Uiteindelijk hebben we gezorgd dat Daniël zijn deur niet meer open kon maken en hebben we hem even uit laten razen. Hij ging toen toch maar slapen - het was half vier. Om half vijf hoorden we hem een nieuwe poging doen om zijn kamer af te komen, maar die hebben we genegeerd.
Hij sliep overigens wel uit tot na negen uur, maar aangezien Sam al voor zes uur wakker werd, had ik daar niet zoveel aan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten