Dag 41 Naar het strand

   We gingen vanmiddag eindelijk voor het eerst deze vakantie naar het IJsselmeerstrand hier vlakbij. Nou ja, op ruim twintig minuten lopen. Daniël had zich er erg op verheugd om zijn emmertje en schepje -vanmorgen in het stadje gekocht- eindelijk te kunnen gaan gebruiken. (Hij zat er de hele weg mee op schoot.) We waren nog niet geïnstalleerd op onze handdoeken of hij was al bezig zijn emmertje vol te scheppen. 'Pelen, pelen!' (De 's' aan het begin van een woord slikt hij nog steeds in, behalve bij Sam, dat kan hij inmiddels goed uitspreken.)
   Nou hij genoot volop, in eerste instantie nog op de handdoek bij ons. Mijn voeten ingraven en zijn voeten ingraven. Waar zijn je voetjes nou? Daarna ook in het water. Heel zorgvuldig koos hij steeds een plekje uit waar hij een schep water pakte om in de emmer te doen. (Nee, het water is echt niet overal hetzelfde hoor!) Dat water ging hij dan weer in een kuil gooien en daar ging hij weer in zitten, enzovoort. Heerlijk om te zien hoe hij zo aan het scharrelen was. Hij ging ook rustig in een reuze zwemband van andere mensen liggen, maar toen hij ermee het water in wilde, heb ik hem toch maar even tegengehouden.
   Na een dik uur begon Sam te huilen, voor hem was het mooi geweest. Bovendien moesten we ook nog het hele stuk terug lopen, dus we moesten toch echt weer richting kabouterhuis. Natuurlijk wilde Daniël niet mee. Hij ging op de grond liggen huilen. Uiteindelijk, toen we hem beloofden morgen weer te gaan, liet hij zich toch in de buggy zetten, nog helemaal onder het zand. Hij wilde zijn schep en hark niet loslaten. Onderweg was hij vrolijk, hij had het zo fijn gevonden. Op een gegeven moment zei hij: 'Eten!' Hij had honger gekregen van het 'pelen'. Ik had nog een cakeje voor hem in de aanbieding. 'Eerst even je handjes poetsen, anders komt er zand aan je cakeje' zei ik. Vraagt Daniël: 'Voetjes ook?'