Ik heb er al eens eerder wat over geschreven, maar volgens mij is het nu toch echt aangebroken -die periode waar ze het altijd over hebben- de ik ben twee en zeg nee fase. Daniël is dan nog wel niet helemaal twee, maar hij zegt echt op alles nee op het moment. Erg vermoeiend voor ons en voor hem. Hier een greep uit de dingen die hij vandaag zoal niet wilde:
* aankleden - dat ging vanmorgen gepaard met een hoop gegil
* zijn eigen rugzak dragen - normaal wil hij dat juist héél graag
* naar het kinderdagverblijf - kan ik me iets bij voorstellen
* weer naar huis - huh? eerst wilde je niet gaan, nu wil je niet weg?
* eten - van zijn eigen bord - ons eten daarentegen wilde hij wél
* opruimen - vooruit, dat willen de meeste kinderen niet
* schone luier aan - huilen en trappelen
* tandenpoetsen - is hij eigenlijk nooit fan van
* kusje geven - misschien omdat hij weet wat daarna komt?
* zijn bedje in - dat dus
En dit zijn slechts een paar voorbeelden.
Uiteraard wil hij niet dat wij 'nee' zeggen als hij iets wél wil, dan is het brullen. Als hij dan zo heel, heel verdrietig is omdat hij zijn zin niet krijgt, komt er op een gegeven moment een omslagpunt. Dan snikt Daniël: 'Knuffulluh, knuhuffulluh.' Tja, en wat kun je dan als mama anders doen dan je kind in je armen nemen?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten