In de middag ging ik ineens twijfelen of ik het allemaal niet te krap had gepland, dus ik kreeg zo'n ongemakkelijk haast-stress gevoel. Dat heeft natuurlijk helemaal geen zin en werkt alleen averechts, maar ik kon het toch niet loslaten. Nu hadden ze bij het dagverblijf juist nu net een nieuwe knop op de poort, ik rammelen aan dat ding, maar ik kreeg de poort echt niet open. Heel efficiënt om ervoor te zorgen dat de kinderen niet naar buiten kunnen, als zelfs de mama's niet meer naar binnen kunnen! Het duurde ook nog een hele tijd voordat er een leidster was die doorhad dat ik stond te klungelen. (Er stonden wel drie kindjes met open mondjes voor het raam naar die gestreste mama te kijken, maar de leidsters hadden niets door.) Bleek dat de poort op slot zat en ze me met een sleutel moesten binnenlaten...
Toen ik op de groep kwam moest Sam nog aangekleed en Daniël nog uit bed gehaald worden. Dus ik kleedde Sam aan, terwijl ik dat deed bedacht ik me dat ik was vergeten de maxi-cosi van de kapstok mee te nemen naar de groep. Ik gaf Sam aan een leidster en rende naar de gang. Daniël die inmiddels met een verdwaasde-net-wakker-blik bij me stond, zag me ineens wegrennen en kwam me -zonder broek aan- heel hard huilend achterna gelopen. Zo zielig! Hij snapte er natuurlijk niks van dat ik zomaar, zonder hem te knuffelen of mee te nemen, weer wegliep.
Uiteindelijk liep ik precies op het schema waarvan ik bang was dat ik het te krap had genomen. En toen ik eenmaal in de auto zat op weg om papa op te halen, lukte me het eindelijk om los te laten. Ik bedacht me dat ik het nou eenmaal zo had gepland en als we te laat zouden komen, jammer maar helaas, niks meer aan te doen. Uiteindelijk waren we -natuurlijk- ruim op tijd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten