Vandaag is de eerste dag dat mijn baby op het kinderdagverblijf gaat wennen. Nog geen drie maanden oud en dan al een paar uur zonder mama. Dat is even slikken! (Vooral voor mama.) Maar goed, het zij zo. Helaas zijn we niet zo rijk dat ik niet hoef te werken en ook de loterij heb ik nog steeds niet gewonnen... Dus er moet echt gewend gaan worden. Mijn eerste werkdag komt onvermijdelijk met rasse schreden dichterbij.
De eerste keer wennen is van 10 tot 12 uur, wat automatisch inhoudt dat het een rare dag wordt. Eerst rond een uur of 8 de oudste -Daniël- wegbrengen, afscheid nemen, terug naar huis en dan om 10 uur de jongste -Sam- afgeven.
Om 10 uur verschijn ik dus weer op de groep met Sam. Daniël is blij verrast, mama is alweer terug! Gezellig, denkt hij. Ik klets even met de leidster om de gewoontes van Sam door te nemen. Als ik op het punt sta afscheid te nemen van Sam, raakt Daniël helemaal overstuur omdat hij beseft dat ik weer wegga en niet van plan ben om hem mee naar huis te nemen. Om het voor hem zo snel en pijnloos mogelijk te maken geef ik hem een vluchtige kus, zwaai 'tot vanmiddag' en sta binnen no-time weer buiten.
Daar dringt langzaam tot me door dat ik Sam geen kus meer heb gegeven en dat ik Daniël huilend heb achter gelaten. Ik weet niet wat ik erger vind. Ik voel me een intens slechte moeder en vertrek met mijn ziel onder de arm naar huis. Gelukkig heeft de leidster me voor vertrek nog op het hart kunnen drukken dat Daniël al in bed ligt als ik Sam om 12 uur weer mag halen, om een nieuw afscheidsdrama te vermijden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten