Dag 6 Samen spelen

Vandaag ging ik met de mannetjes thee drinken bij vriendin W die ook twee zoons heeft in precies dezelfde leeftijd. Heerlijk om haar in de buurt te hebben, met haar kan ik namelijk ongegeneerd ervaringen uitwisselen over slapeloze nachten, (borst)voeding, spuitluiers, opstandige dreumessen, zindelijkheidstraining, enzovoort. Terwijl onze kinderen samen spelen.
De jongste twee deelden zonder problemen de box met elkaar. Nou kunnen die elkaar natuurlijk nog niet in de haren vliegen. (Met amper drie maanden kunnen ze nog niet eens hun hoofd optillen.) Dus Sam lag te genieten van een nieuw uitzicht: de Fabeltjeskrant mobile van haar baby, weer eens wat anders dan zijn eigen mobile van Winnie de Poeh.
De oudste twee waren ook fijn aan het spelen. Meer naast elkaar dan met elkaar, want zo gaat dat op die leeftijd. Daniël werd geaccepteerd in het speelparadijs van haar zoon D en mocht zonder commentaar met zijn speelgoed spelen. Wij hadden daarom al heel optimistisch besloten dat D en Daniël dan vast vriendjes waren geworden. Dat leek ons wel ideaal. Wij vriendinnen en onze kinderen vriendjes.
Dat was te vroeg gejuicht. Ineens zagen we D en Daniël allebei aan hetzelfde gietertje trekken. Ik weet niet wie het eerder had. Vriendin W en ik besloten wijselijk dat ze het samen moesten oplossen. Daniël gaf het gietertje niet af, D liet uiteindelijk los en zette het op een schreeuwen. Daniël schrok daar zo van dat hij het gietertje op de grond liet vallen. Als het zo moest, hoefde het van hem ook niet meer zo nodig, hij vluchtte naar buiten. Twee vermoeide dreumessen het zelf laten oplossen werkte natuurlijk niet, dus wij hebben uiteindelijk bemiddeld. (Vriendin W troostte D en ik liet Daniël twee gietertjes pakken en daarvan één aan D geven.)
Of ze uiteindelijk echt vriendjes zullen worden, dat moeten we maar geduldig afwachten, als ze oud genoeg zijn om samen te spelen.