Dag 10 'Mama pakken'

'Mama pakken' is een redelijk vast onderdeel geworden van ons bedritueel met Daniël. Het is erg efficiënt om hem zonder zeuren mee naar boven te krijgen. Het gaat zo. Papa zegt: 'Kom Daniël, we gaan mama pakken.' Vervolgens ren ik naar boven en komen papa  en Daniël me achterna om mij te zoeken. Ik probeer me dan zo goed als mogelijk -voor een volwassen vrouw- te verstoppen. Meestal sta ik achter de deur van een kamer of ik zit achter een kledingkast. Natuurlijk heeft papa aan zijn gehoor en één enkele blik genoeg om mij te vinden. Maar voor Daniël blijft het spannend.
Papa: 'Zit mama hier?'
Daniël: 'Nee.'
'Zit mama dan hier?'
'Nee.'
En zo hoor ik ze steeds dichterbij komen, uiteraard komen ze als laatste bij mij, daar zorgt papa voor. Dat houdt het spannend.
Soms probeer ik een nieuwe plek te bedenken waar ik me kan verstoppen, het liefst een plek waar papa me ook niet meteen kan ontdekken, maar dat valt niet mee. Ik heb nu wel zo'n beetje alle mogelijke plekken gehad.
We deden dit ook al toen ik nog in verwachting was van Sam. Met die ontzettend grote buik, was het aantal plaatsen waarop ik me kon verstoppen nog beperkter.  Vandaag herinnerde ik me ineens dat ik met mijn dikke buik eigenlijk graag eens onder ons grote bed wilde gaan liggen, maar dat  me dat niet lukte. En áls het me was gelukt, was ik er vast nooit meer onderuit gekomen. Inmiddels heeft mijn buik weer enigszins normale proporties aangenomen en ben ik weer redelijk soepel. Dus ik dook vandaag onder ons bed. (Waar ik erachter kwam dat ik daar hoognodig weer eens moet stofzuigen.)
Ik was heel voorzichtig en stil geweest om ook papa om de tuin te leiden.
Terwijl ik daar lag, hoorde ik papa en Daniël de hele bovenverdieping nalopen. Ze hadden al één keer op de ouderslaapkamer gekeken maar mij niet ontdekt. Dus de zoektocht ging verder. Heimelijk begon ik al een beetje in mijn vuistje te lachen. Toen ze bij het tweede rondje weer op onze slaapkamer kwamen, voelde ik een lach in me opborrelen. Ik probeerde hem in te houden, maar de aandrang was zo groot, ik hield het niet meer en begon heel hard te lachen. Ik werd natuurlijk meteen ontdekt.
Ik kreeg de slappe lach en kon bijna niet meer onder het bed vandaan komen. Daniël en papa lachten wel even met me mee, maar toen was voor hen de lol er wel vanaf. Ikzelf had in lange tijd niet zo'n lachbui gehad! Jammer voor mij dat nu echt alle goede verstopplaatsen al eens gebruikt zijn...