Dag 22 Over fietsen en prikken

Vanmorgen ging Daniël wel naar het dagverblijf en Sam niet, omdat ik met Sam later op de dag naar het consultatiebureau moest. Aangezien ik de laatste tijd wat wegbreng-drama's heb gehad met Daniël als ik Sam weer mee naar huis nam, vroeg ik de buurvrouw of ze een half uurtje met Sam wilde knuffelen. Dat vond ze uiteraard héél vervelend! Bijkomend voordeel was dat ik dan met Daniël op de fiets naar het dagverblijf kon gaan. 

Daniël vindt het heerlijk op de fiets. Daar gingen we dan met zijn tweetjes, net als vroeger - drie maanden geleden - op de fiets. Nou wil het zo zijn dat Daniël laatst van een vriendin van mij leerde dat met de buggy hard gaan erg leuk is. (En bedankt K!) Dat wilde hij op de fiets ook wel eens uitproberen. Dus  zei hij: ‘Hard, hard, hard!’ En ik ben de beroerdste niet, dus ik deed eens flink mijn best om hard te fietsen. Maar poeh hee, ik ben niets meer gewend, binnen no-time verzuurden mijn benen en zat ik te hijgen als een stoomlocomotief. Zoonlief trok zich daar verder uiteraard niet veel van aan, hij bleef eisen: ‘Hard, hard, hard.’ Voor mij een teken dat het de hoogste tijd wordt dat ik het hardlopen weer ga oppakken. 

Later die ochtend toog ik met Sam in de kinderwagen naar de consultatie arts. Sam is met zijn drie maanden al bijna 7 kilo en 65 cm - een beer van een baby. Daniël haalde dat met vier maanden nog niet eens, maar dat terzijde. 

In de kleedruimte van het bureau was een moeder met een baby'tje met pleisters op zijn benen die me toevertrouwde: 'Voor de moeders is het toch altijd weer even slikken, he? Die inentingen.' Ik humde wat terug. Nou loop ik het risico dat jullie mij een draak van een moeder vinden, maar ik heb dat dus helemaal niet als ze mijn kinderen prikken. Ik leg van tevoren aan ze uit wat ze te wachten staat. Vanmorgen zei ik daarom tegen Sam: 'Je krijgt zo je eerste prikjes, dat doet even pijn en misschien moet je huilen en dat mag. Daarna is het snel weer over.' Verder ben ik er zelf dan heel rustig onder en ik vind het ook niet echt zielig. Maakt dat van mij een ijskoningin? 

In elk geval ging het tot zover ook zoals verwacht. Twee prikjes, Sam huilde even en gauw genoeg leek het leed geleden. Alleen vanmiddag bleek dat Sam er toch last van had - of was het de hitte? Hij was huilerig, onrustig en kon niet slapen. Hij wilde alleen maar bij mama zijn. Zo zaten we de hele middag in de warmte tegen elkaar aangeplakt. Sam duidelijk uit zijn hum, erg sneu. Dat was dan toch nog even slikken vanwege het prikken!