Vandaag na de hele dag op het dagverblijf te zijn geweest, nam Daniël samen met de buurmeisjes een duik in de waterplassen achter ons huis. Even de warmte en het zand uit de zandbak van zich afspoelen.
Na het zwemmen mochten ze met zijn allen voor op straat onder de 'heen & weer douche' -jeweetwel zo'n sproeier die heen en weer beweegt-. Zoals jullie misschien al hebben begrepen uit mijn eerdere berichtjes, Daniël is niet bepaald een held met water over zijn hoofd. Hij zag de buurmeisjes lachen en door het water rennen en wilde toen niet achterblijven. Dus voorzichtig waagde hij zich richting de sproeier. Hij ging ervoor staan. Langzaam kwam het koude water over hem heen, hij huiverde en begon te huilen. Nee, dat was toch niks voor hem. 'Binnen, binnen!' was zijn commentaar. Hij rende naar binnen. Maar eenmaal binnen wilde hij toch weer naar buiten, daar was het veel gezelliger. Nog maar eens proberen dan. Weer waagde hij zich heel langzaam in de buurt van het water. Zodra de straal over hem heen kwam, begon het weer van voren af aan: rillen en huilen en zichzelf weer snel in veiligheid brengen. En even later nóg een keer. Ondanks zichzelf, kon hij er toch geen genoeg van krijgen.
Ging hij voor de kick of was het meer de sociale druk waaronder hij bezweek? Ik denk zelf het eerste. Wat betekent dat voor de toekomst? Moet ik me vast zorgen gaan maken?
We gaan em dadelijk de kick leren van achtbanen en dan komt het helemaal goed! (behalve dat je dan maandelijks naar een pretpark moet, ik offer me vast op)
BeantwoordenVerwijderen