Dag 27 Hartverzakking

Gisteren kwam papa erachter dat Daniël wel degelijk onder de schutting naast ons huis door kan kruipen. Op dat moment was Daniël al ongeveer halverwege. We hebben vanuit binnen geen zicht op dat deel van de tuin en ons huis ligt aan een redelijk drukke weg, waar vaak toch echt harder wordt gereden dan de toegestane dertig kilometer per uur. Wij realiseerden ons daardoor dat we Daniël voortaan extra goed in de gaten moeten houden als hij buiten is en dat we een oplossing moeten verzinnen zodat hij er niet meer onderdoor kan. Het is namelijk heel fijn als Daniël veilig kan buiten spelen zonder dat we er steeds bovenop hoeven te zitten. Die oplossing hadden we alleen niet van de ene op de andere dag gerealiseerd.
Vandaag stond ik te koken en papa was even naar boven om Sam uit zijn bedje te halen. Daniël was wat rond aan het scharrelen en de deur naar de tuin stond open. Op een gegeven moment zag ik hem op zijn fietsje op het terras. Steeds weer wierp ik een blik naar buiten om te zien waar Daniël was en -ik weet nog steeds niet hoe dat nou van het ene op het andere moment kon- ineens zag ik hem niet meer. Dus ik rende naar buiten om naast ons huis te kijken. Geen Daniël. Ik roepen en roepen en nog eens. Geen reactie, geen Daniël. Snel de poort open gedaan, ik keek om me heen op straat. Geen Daniël. Nog eens roepen. Blik nog eens naast het huis, voor de zekerheid ook binnen - misschien was hij ongezien naar binnen gegelipt. Geen Daniël. Lichte paniek. De hoek om naar de voorkant van ons huis. Als hij weg zou gaan zou hij waarschijnlijk die kant op gaan, naar de buren en eventueel door naar het speeltuintje verderop. Maar ook voor ons huis, geen Daniël.
Een raar gevoel bekroop me. Aan de ene kant had ik het gevoel dat hij nooit zo snel helemaal uit beeld kon verdwijnen, aan de andere kant was ik inmiddels echt wel in paniek en wist niet meer wat ik nou het beste kon doen. Papa geroepen. Die 'wierp' Sam in de box en haastte zich richting speeltuin. Er kwamen twee mensen aangefietst die na mijn korte relaas aanboden per fiets te gaan zoeken. Ze wilden net ieder een andere kant opfietsen, toen de dame op de fiets op een paar voetjes onder de schutting wees. Daniëls voetjes. Thank God! Nog nooit zo blij geweest zijn voetjes te zien.
Meneertje stond al die tijd muisstil verstopt tussen de schutting en de groene kliko en daarvóór stond de grijze kliko, waardoor hij volledig uit het zicht was verdwenen. Wat een opluchting dat hij daar was. Maar ik was ook boos op hem, dat hij niet had gereageerd toen ik hem zo aan het roepen was, dat hij niet even had gelachen of geantwoord en dat hij ons zo had laten schrikken. Die stortvloed wierp ik over Daniël heen dus uiteindelijk was hij in tranen. Gelukkig is ons schaap niet verdronken, maar ik demp vandaag nog de put!