Vanmorgen was het weer veel te vroeg dag. Sam begon om 4.44 uur te huilen en wilde vanaf dat moment niet meer gaan slapen. (Daarvoor was hij ook al twee keer wakker geweest.) Hij blijft maar verkouden en met verstopte neus kan hij zichzelf niet goed troosten met zijn vingers in zijn mond. We gaven hem eerst zoutoplossing en nog wat Luuf op zijn borst, maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk legden we hem bij ons in bed in de hoop dat hij nog even zou slapen, maar dat werkte ook niet. Hij bleef aan het huilen - de buurvrouw zei zelfs dat ze hem had gehoord. Ten slotte gaven we hem al om half zes een fles, daarna sliep hij nog wel anderhalf uur.
Daniël is de laatste tijd vreselijk rebels. Vanmorgen bijvoorbeeld stond ik met de mannen bij de voordeur, klaar om naar het dagverblijf te gaan. Ik had Sam al over de drempel gezet en stond zelf ook al buiten, met de sleutel in de aanslag om de deur op slot te doen. Ik zei: "Kom Daniël, we gaan!" en wenkte hem om naar buiten te komen. Daniël dacht daar anders over. Hij riep: "Ik blijf hier!" deed de deur dicht en liep de woonkamer weer in. Uiteindelijk had ik hem op mijn ene arm en Sam in de maxi cosi in de andere. Ik heb nog nooit zulke sterke armspieren gehad als sinds ik twee kinderen heb...
Vanavond was het een hele strijd om Daniël in een schone luier te krijgen, om hem in zijn pyjama te krijgen, om zijn tanden gepoetst te krijgen, om hem weer op zijn kamer te krijgen. Papa was inmiddels zijn geduld verloren en naar beneden vertrokken. Ik had daarna strijd om hem een verhaaltje voor te lezen. Hij was namelijk helemaal overstuur. Ik probeerde daar geen aandacht aan te besteden, maar ik wilde hem ook niet zo achter laten. Na hem even te laten uitrazen draaide hij bij, kon ik voorlezen en kwam papa ook nog even een kus geven, daarna kon hij dan toch rustig gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten