Vanmiddag profiteerden we van het mooie weer en gingen met zijn vieren een stukje wandelen. Meestal hebben papa en ik een doel en lopen we bijvoorbeeld naar opa, maar vandaag niet. Dat was fijn voor Daniël want hij mocht in alle speeltuintjes waar we langs kwamen even spelen. Op een gegeven moment kreeg Sam er echter genoeg van dat we steeds stilstonden. Hij begon te zeuren en het werd tijd om weer naar huis te gaan zodat Sam naar bed kon. We waren echter te laat, Sam viel in de wagen in slaap. We reden hem dus maar slapend de woonkamer in.
Daniël stond steeds bij zijn broertje te kijken en leek hem wakker te willen maken. Ik vertelde Daniël dat ik heel boos zou worden als hij Sam wakker zou maken. Hij keek me nog eens aan en ging toch met zijn handje in de richting van Sam. Ik zette hem op de stoel en liet hem even nadenken over wat ik nou had gezegd, daarna liet hij Sam braaf met rust. Een half uurtje later werd Sam uit zichzelf weer wakker.
Even later viel Daniël in de woonkamer in slaap. (Hij wilde -uiteraard- weer geen dutje doen en we hebben de strijd om het af te dwingen maar even gestaakt, maar blijkbaar heeft hij dus toch slaap nodig overdag.) Ik was aan het koken en op een gegeven moment was het eten klaar, maar Daniël lag nog diep te slapen. En wat deed die gemene mama? Die maakte Daniël toch wakker. Nou, ik heb het geweten, mijn straf was niet dat ik op de stoel moest om na te denken, maar dat we een huilend kind aan tafel hadden dat absoluut niet wilde eten. Tja, ik had natuurlijk beter moeten weten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten