Daniël is niet meer een beetje opstandig, nee, hij heeft een ware revolutie ontketend. Middagdutjes zijn hoe dan ook passe, wat we ook proberen. Daniël gaat niet slapen, hij houdt vol dat hij gewoon niet moe is - al gaapt hij en wrijft hij volop in zijn ogen. De strijd aangaan is zinloos. Daniël komt steeds zijn bed weer uit, eerst nog vrolijk en hoe vaker wij hem terugleggen hoe meer hij overstuur raakt. Uiteindelijk zit hij dan boven aan de trap te huilen: "Kleren aan. Kleren aaahaan.'' Eigenlijk valt het me helemaal niet tegen hoe goed hij het zonder slaapje volhoudt tot de avond, zou hij dan echt geen dutje meer nodig hebben? Dat is mooi balen voor mama, daar gaat mijn dagelijkse uurtje rust!
Vandaag was het zover, papa's 'worst nightmare' werd werkelijkheid. We wandelden naar opa en kwamen langs de supermarkt. Ik had nog een paar dingen nodig, dus we dachten er even doorheen te racen. Dat ging echter te snel voor Daniël, die wilde met een mandje rustig boodschappen doen. Toen hij merkte dat we alweer klaar waren en bij de kassa stonden en hij geen mandje nodig had, ging hij huilend op de grond liggen trappelen. Papa wist niet hoe snel hij met Daniël de winkel uit moest komen - ik kon er stiekem wel om lachen. De rest van de wandeling liepen papa en ik om en om met een brullend kind onder de arm, want Daniël was ontroostbaar en weigerde nog een stap te verzetten. Lang leve de revolutie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten