Daniël huilt normaal eigenlijk nooit als ik weg ga bij het kinderdagverblijf, maar vandaag had hij zijn dag niet. Of eigenlijk, ochtend niet. Het begon er al mee dat hij hagelslag op zijn brood wilde, maar die was op. Daar kon hij zich nog redelijk bij neer leggen. 'Plakje kaas op brood,' is ook erg lekker.
Vervolgens was Dora net op tv toen ik de mannetjes weg wilde gaan brengen. Normaal gesproken hou ik daar rekening mee en zet ik de televisie vlak voor Dora begint vast uit, om gezeur te voorkomen. Vandaag had ik daar niet bij stil gestaan, dus Daniël moest maar accepteren dat hij Dora niet af kon kijken. Nou dat was drama. Huilen: 'Ik hil Dora zien!' En natuurlijk wilde hij niet meer naar de kindjes. 'Ik hier blijven!'
Uiteindelijk was de enige oplossing hem bij kop en kont pakken en in de auto planten. Eenmaal bij het dagverblijf moesten we een andere ingang dan anders gebruiken wegens werkzaamheden. Daniël wilde nog even met mij mee naar de hal om zijn jas op te hangen. Prima, maar in de gezamenlijke ruimte was hij aan het dralen en stond hij naar Zwarte Pieten plaatjes te kijken. Ik moest een beetje tempo maken en liep vast door naar de kapstok. Vlak voor zijn neus viel de deur dicht. Tja, dat werd natuurlijk weer huilen.
Ik knuffelde hem en troostte hem en hij werd weer wat rustiger. 'Die, die, boekje lezen,' wees hij op een boekje in de gang. Ik wilde het boekje -over Sinterklaas- van de plank pakken, maar kreeg op mijn kop van de leidster. Die boekjes waren voor op de gang en daar mochten de kinderen niet aankomen. Dus Daniël kreeg voor de zoveelste keer die ochtend 'nee' op zijn rekest. Op de groep waren geen boekjes over Sinterklaas. Ik moest echt gaan en kon niet anders dan mijn lieverd in tranen achter laten bij de leidster. Ik troostte mezelf met de gedachte dat zulk kinderverdriet ook vaak snel weer over is.
En telkens je kindje huilt, breekt je hart. Maar gelukkig wordt je hier snel aan gewoon.
BeantwoordenVerwijderen