Dag 169 Decemberdrukte

   Het is me de afgelopen weken al een paar keer overkomen dat de kinderen wel goed sliepen, maar dat ik zelf de slaap niet kon vatten. Erg frustrerend! Tijdens mijn yogales gisteren vertelde mijn lerares dat advent eigenlijk de tijd is om tot rust te komen. Een periode waarin de natuur even stil staat -de herfststormen zijn gaan liggen en de nieuwe groei en bloei moet nog beginnen- hét moment om bij jezelf te komen, een periode van inkeer. En wat doen wij? We rennen en vliegen maar door zodat we Sinterklaas kunnen vieren en Kerst, zodat onze boekhouding afgerond is en het werk van 2012 gedaan is. 
   Volgens mij verklaart dat mijn onrustige nachten. Afgelopen nacht was het weer zover. Ik wist al dat vandaag een hectische dag zou worden en tot overmaat van ramp sloeg Sam voor het eerst de borstvoeding van elf uur 's-avonds over. Eigenlijk zou ik dat fijn moeten vinden, want hij moet best zonder die voeding kunnen, maar ik lig dan de hele nacht min of meer te wachten tot hij zich toch nog meldt. Wat hij overigens niet deed. Maar ik sliep amper. Met in mijn achterhoofd de planning voor vandaag.
   Vanmorgen toen ik Daniël wakker ging maken, hoestte hij als een zeehondje. Hij huilde en wilde niet aangekleed worden. Ik dacht: 'Nee he? Daar gaan we, zo meteen loopt mijn hele dag in de soep.' Lekker egoïstisch natuurlijk, want eigenlijk was het zielig voor hem. Ik hem in pyjama mee naar beneden genomen. Hij zat bij mij op schoot nog wat te dreinen. Ik vroeg: 'Wil je een boterham?' En verwachtte een 'nee' en nog meer tranen. 'Ja, hoor!' zei meneertje tot mijn verbazing en daarna was het weer goed. Ik slaakte een zucht van verlichting.
   Ik zal niet verder uitweiden over mijn chaotische dag op het werk en dat papa vanavond niet thuis was om met ons te eten en de kinderen mee in bed te leggen. Het enige wat ik nog wil zeggen is: Mama is moe! En terwijl ik me afvraag wanneer ik tijd heb om tot rust te komen -laat staan tot inkeer- realiseer ik me des te meer wat ik nog allemaal moet wil doen. Bijvoorbeeld dat ik morgen ga helpen met de kerstmarkt op het dagverblijf, dat ik nog boodschappen moet doen voor het weekend en ook nog voor Kerst, dat ik maandag nog moet werken, dat het huis nog wel schoon mag voor we visite krijgen en -oh nee- dat ik nog  kerstkaarten zou moeten versturen omdat dat zo hoort.
   Ik ga me er de komende weken op toeleggen 'De kracht van het nu' te lezen. Volgend jaar ga ik het dan misschien waarschijnlijk vast en zeker anders doen!