Gisteren noemde ik het al even, Daniël is de laatste dagen vaak geen jongetje maar een leeuwtje. Hij kruipt dan heel snel door de kamer en zegt: 'Komt een leeuw aan, komt een leeuw aan, waaah, waaah.' Papa en ik spelen het natuurlijk mee en roepen: 'Oh nee, een leeuw, niet bijten, niet bijten!' Waarop Daniël natuurlijk juist gaat happen. Soms gaat hij ook naar Sam. 'Sam, Sam, komt leeuw aan, komt leeuw aan!' En zachtjes bijt hij dan, 'waaah' brullend, in Sams wang. Waarop Sam het uitschatert van plezier.
Vanavond ging Daniël met zijn pannen in de weer. Gisteren aten we pannenkoeken, en vandaag ging Daniël voor papa en mij pannenkoeken bakken. Hij ging vlakbij papa op de grond zitten met een heel stel pannen en een deegroller. (Nee, ik rol mijn pannenkoekendeeg niet uit met een deegroller, geen idee waarom Daniël dat wel doet.) Daarnaast stalde hij een boel flesjes en het peper en zout vaatje uit. Uit alle potjes en flesjes kwam suiker, en natuurlijk moest hij met elk flesje even strooien om ervoor te zorgen dat de pannenkoeken goed op smaak waren. Ik vroeg of hij ook appelstroop op de pannenkoeken deed. 'Zo terug,' zei hij en hij rende terug naar zijn fornuisje om er iets uit te halen wat voor appelstroop door kon, in al die andere potjes en flesjes zat immers suiker.
Uiteindelijk stelde ik voor dat hij nog een paar pannenkoeken voor mij zou klaarmaken en dat hij daarna naar bed zou gaan. 'Oké, mama!' zei hij. Ik kreeg nog een paar smakelijke pannenkoeken, rijkelijk bestrooid met suiker en Daniël ging daarna -wonder boven wonder- zonder morren en zonder tijdrekken naar bed en ook slapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten