Maar vannacht droomde ik. Ik was met een aantal mensen met de fiets op pad. Op een gegeven moment waren we een beetje verdwaald aan het raken. En ik raakte lichtelijk in paniek. "Kom, we moeten doorfietsen, ik wil naar de kinderen! Dadelijk wordt het donker en het is nog ver. Ze zijn wel in goede handen hoor, maar toch, ik wil ze weer zien! Kom nou, fietsen, welke kant moeten we op?" Uiteindelijk lukte het me niet om in mijn droom bij de kinderen te komen, heel frustrerend.
Vanmorgen was ik heel wat minder rustig onder hun afwezigheid dan gisteren. Ik miste ze. Ik wilde eigenlijk het liefst meteen op weg om ze te gaan halen, maar we hadden gezegd na het middagdutje. Ik hield me in en belde mijn broer niet. Ik zorgde dat ik wat te doen had. Ik verschoonde de bedden van de kinderen - en rook er stiekem even aan, ik zette een was aan, ik ruimde wat op. Rond half twee hield ik het niet meer. Ik zei tegen papa: "Als ik mijn koffie op heb wil ik gaan!"
Toen we binnenkwamen bij mijn broer en schoonzus waren de kinderen net wakker. Daniël werd verschoond. Ik ging naar hem toe om hem een kus te geven en het eerste wat hij zei was: "Logeren nog!" Het leek erop of hij helemaal nog niet mee naar huis wilde en of hij ons niet zo had gemist. Maar uiteindelijk kroop hij -zolang we nog bij mijn broer waren- steeds dicht tegen mij of papa aan. Sam leek het ook fijn te vinden dat we er weer waren. Hij lachte naar me toen ik hem een kus gaf en ik heb hem lekker uitgebreid geknuffeld.
Nu zijn we -de laatste avond van het jaar- met ons gezinnetje thuis. De mannetjes liggen er alweer in en zullen waarschijnlijk niet veel meekrijgen van de jaarwisseling. Papa en ik zijn samen thuis en kijken met z'n tweetjes terug op een veelbewogen jaar - mijn schoonmoeder verloren en Sam geboren. Ik merk dat ik daar niet veel aan toe kan voegen zonder in clichés te spreken en zonder erg emotioneel te worden, dus ik laat het hierbij.
VOOR IEDEREEN DIE DIT LEEST
EEN MOOIE AVOND GEWENST &
EEN MOOIE AVOND GEWENST &
Geen opmerkingen:
Een reactie posten