Daniël heeft een paar grappige uitspraken. Ik zei vroeger: 'Lukkenie!' als iets me niet meteen lukte - wat ik overigens erg frustrerend vond. (Laatst kreeg ik zelfs nog de feedback dat ik met mezelf niet erg geduldig ben.) Daniël zegt: 'Het lukt niet zo.' Waar ik één langgerekt woord gebruikte, een soort gefrustreerde kreet, in de meeste gevallen ondersteund door stampvoeten, gebruikt zoonlief een volzin.
Daniël weet heel goed te vertellen wat hij graag wil. Nu zijn peuters daar geloof ik over het algemeen erg bedreven in, maar hij weet zijn wensen ook nog extra kracht bij te zetten. Dan zegt hij: 'Mama, koekje!' Ik antwoord dan dat hij geen koekje krijgt omdat het bijvoorbeeld pas negen uur 's-ochtends is. Daniël dringt aan: 'Mama, koekje nou!' Ik leg nog eens uit dat hij later op de dag een koekje krijgt maar nu nog niet. 'Mama, kóekje, laatste keer!' zegt hij vervolgens, om zijn eis extra onder de aandacht te brengen. De kunst is dan om niet toe te geven, ook al moet ik een beetje grinniken en ook al is zijn verzoek op die manier erg aandoenlijk.
Het gevolg van bovenstaande gesprekjes is trouwens dat Daniël nu vaak 'nog niet' antwoordt op mijn vragen. 'Wil je iets drinken Daniël?' - 'Nog niet.' 'Ik ga je naar bed brengen Daniël.' - 'Nog niet.' 'Daniël, ga je mee naar de winkel?' - 'Nog niet.'
Vandaag zei hij tegen papa toen we thuis kwamen van het kinderdagverblijf: 'Hoi papa. Daar was ik weer!' Waar hij dat nou weer heeft opgeduikeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten