donderdag 6 december 2012

Dag 155 Over een mijlpaal en (f)rietjes halen

   Sam heeft weer een nieuwe mijlpaal bereikt: zijn eerste tandje is doorgekomen! Met zeven maanden en zestien dagen, is dat ruim een maand later dan Daniël was. Zou dat de slechte nachten van de afgelopen paar weken verklaren? Dan hoop ik dat we nu een paar goede nachten tegemoet gaan. Daar zijn papa en mama ernstig aan toe!
   Vandaag was papa borrelen omdat er afscheid wordt genomen van collega's. Ik at dus alleen met mijn mannetjes. Van tevoren had ik aan Daniël gevraagd wat hij dan wilde eten. 'Rietjes en ketten,' was zijn antwoord. Frietjes en kroketten dus. Mama vond het prima, lekker niet koken. Alleen zat ik ermee hoe ik dat logistiek zou gaan doen, zo zonder papa.
   Eerst frietjes halen en dan de kinderen ophalen bij het dagverblijf zou betekenen dat we koude friet moesten eten, dat zag ik niet zitten. Eerst de kinderen halen en dan friet, zou betekenen dat ik de kinderen allebei mee de snackbar in moest slepen, of alleen in de auto moest laten zitten. Dat zag ik eigenlijk allebei ook niet zitten.
   De oplossing: kijken bij de frietzaak of ik voor de deur kon parkeren, zo niet, doorrijden naar de Mac en door de McDrive. Gelukkig was er een plekje recht voor de deur van de snackbar. Ik liet de kinderen in de auto en racete naar binnen. Ik deed mijn bestelling en zei dat ik zo terug was en even bij mijn kinderen in de auto ging kijken. Ik kletste even met Daniël en Sam en ging weer naar binnen. Gelukkig bood een van de dames achter de balie aan me een seintje te geven als het eten klaar was, zodat ik bij de kids kon blijven. Even later kwam een van de andere klanten mij onze frietjes brengen - super lief.
   Bij deze zeg ik: Respect voor alle alleenstaande mama's! Die komen waarschijnlijk dagelijks zulke praktische problemen tegen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten