Dag 173 Kleine hartenbreker

   Daniël is een kleine hartenbreker in de dop ben ik bang. In de blogjes 'Kalverliefde' schreef ik over J. die op dezelfde dag is geboren en over de kusjes die Daniël en J. elkaar geven. Dat leek -in mijn ogen- een schattige prille liefde te zijn. Afgelopen vrijdag bij de Kerstmarkt viel het me op dat Daniël zodra M. binnen kwam haar geen moment uit het oog verloor. Sterker nog hij stalkte haar min of meer - hij liep achter haar aan terwijl hij steeds haar naam zei. Daar verschenen de eerste barstjes in mijn idyllische beeld van een langdurige jeugdliefde met J.
   Vandaag toen we bij het dagverblijf kwamen zat er een meisje voor het raam van de deur naar de gang. 'V!' riep Daniël uit en zwaaide naar haar. Ze zwaaide enthousiast terug en riep: 'Daniël, Daniël, Daniël.' 'Jaha,' zei de leidster, 'V. is het vriendinnetje van Daniël.' 'Oh,' dacht ik, 'die naam kende ik nog niet.' Daniël ging meteen met haar spelen. Toen ik hem nog even een knuffel gaf wees hij naar zijn vriendinnetje: 'Dat is V.!' Ik groette het meisje waarop zij een beetje verlegen reageerde ze werd tenslotte voorgesteld aan haar schoonmoeder. Ik zette Daniël op de grond en hij deed een soort opvallerig dansje om zich een houding te geven om indruk te maken op V.
   In de middag haalden papa en ik onze mannetjes op. Daniël was helemaal verhit op de gang rond aan het rennen met zowel M. als V. in zijn kielzog. Hij had de hele dag met die meiden gespeeld en had zich zo te zien flink voor hen uitgesloofd. Boys will be boys. Papa's van alle meiden nu en in de toekomst: ik zal heel erg mijn best doen om Daniël goede manieren bij te brengen zodat hij geen spoor van gebroken harten achter zich laat.


PS @ Mama F: Ik hoop dat J. niet heel verdrietig zal zijn als je haar dit blogje voorleest...
@ Kwangie: Misschien doet Lief er toch goed aan mijn mannetjes straks zo ver mogelijk bij jullie kleine meisje vandaan te houden...