Dit weekend waren we de trotse eigenaars van twee verzorg-konijnen. De buurtjes waren een weekendje wadlopen (ja echt met dit weer) of wij de konijnen van -niet bevroren- water en eten wilden voorzien. Nou, dat wilden we natuurlijk best. Vooral Daniël was enthousiast.
Vanmorgen mocht hij mee om ze appelschilletjes te brengen. We zaten zeker tien minuten in de stromende regen voor het hok. Het betreft een luxe konijnenwoning met twee verdiepingen. De bovenste verdieping -de slaapverdieping- hadden we geopend. Eén konijn vertrok meteen naar de benedenverdieping. Die was niet aanhankelijk, eerder een beetje bang. Het andere konijn daarentegen wilde best graag geaaid worden - zelfs tegen haar haartjes in (Daniël is nog niet zo subtiel met dieren aaien).
Daniël mocht de appelschillen in hun eetbakje doen. Gauw genoeg pakte het aaibare konijn er een stukje schil uit en ging het heerlijk op zitten peuzelen. Daniël vond het erg grappig om te zien en schaterlachte erom. Hij legde vervolgens steeds een stukje schil voor het konijn neer, zodat ze zodra ze het ene stukje op had, kon beginnen aan het volgende. Uiteindelijk at ze de schilletjes uit Daniëls hand. Daniël hield het konijn met een handje in de nek vast en bleef maar stukjes schil onder haar neus duwen. Net zolang tot ze er echt genoeg van had en zich terug trok in het slaapvertrek. Intussen gooiden we ook wat de trap af voor het konijn beneden. Die vond de schillen net zo lekker als haar zusje.
Eigenlijk wilde Daniël niet meer weg bij de konijnen, als het niet geregend had, weet ik ook niet of hij nog mee naar huis was gegaan. Toen we thuis kwamen was het eerste wat hij zei: 'Papa, konijnen eten geven leuk!' Maar goed dat Sinterklaas net weg is, want anders stonden er vast konijntjes op het verlanglijstje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten