Gisteravond bij het naar bed brengen wilde Daniël zijn slaapzak graag uit. We hadden hem zijn iets dikkere slaapzak aangedaan. Ik legde hem uit dat hij het koud zou krijgen zonder slaapzak. Ik las hem voor en legde hem daarna gewoon met slaapzak aan in bed. Gauw genoeg was het huilen. 'Uit, uihuit,' snikte hij tegen papa. Hij wilde de slaapzak dus perse uit. Tja, na een kort beraad besloten we hem de keuze te geven tussen zijn iets dikkere slaapzak en zijn dunne slaapzak. Hij koos voor de dunne. Dus slaapzakken verwisseld en weltrusten gezegd. Toen was het stil.
Om een uur of negen ging papa nog even bij hem kijken. Daar lag Daniël dan, zónder slaapzak aan. Hij lag op zijn buik met zijn slaapzak onder zijn arm. Waarschijnlijk erg tevreden dat het hem toch was gelukt om de slaapzak geheel zelfstandig uit te trekken. (Die rits gaat van onder naar boven open, maar dat is dus geen geheim meer voor onze kleine man.) Uiteindelijk huilde hij rond tien uur nog even, waarschijnlijk omdat het wat fris was. Toen hebben we hem zijn slaapzak maar weer aangedaan.
Vanmorgen werd Daniël heel hard huilend wakker. Hij was vrij driftig aan het doen en aan het trappelen met zijn voetjes. Hij was ontroostbaar en wilde niet geknuffeld worden. We hebben niet kunnen ontdekken waarom, maar mijn invulling is omdat hij -heel trots- zonder slaapzak was gaan slapen en mét weer wakker werd.
Hoi Birgit, misschien helpt een dekbedje. Toen Kiki bijna 2 was wilde ze ook niet meer in de slaapzak. En vanaf nacht 1 slaapt ze geweldig onder dr dekbed. Succes!
BeantwoordenVerwijderen