maandag 5 november 2012

Dag 124 Over een boek en een lakentje

   Wat hebben kinderen nodig om te kunnen slapen, of beter gezegd, wat hebben mijn kinderen nodig om te kunnen slapen.
   Voor Daniël blijkt dat -het zal niet als een verrassing komen- een boek te zijn. Gisteravond toen ik om acht uur nog even bij hem ging kijken lag hij met DikkieDik in bed. Hij lag op zijn zij het boek opengeslagen naast hem, half slaperig te bladeren. Ik heb toen de lamp uitgedaan, maar het boek bij hem laten liggen. Toen ik zelf naar bed ging heb ik het boek voorzichtig weggehaald en naast het bed op de grond gelegd.
   Om half twee vannacht begon Daniël heel hard te huilen. Ik ging snel bij hem kijken. 'Boek nou?' huilde hij met lange uithalen. Ik pakte het snel van de grond en legde het weer bij hem neer. Hij sloeg zijn armpje eromheen en werd meteen stil om daarna heerlijk verder te slapen.
   Mijn lieve Sam wilde op het dagverblijf steeds maar niet slapen. Tot vandaag! Tot mijn grote opluchting heeft hij twee goede slaapjes gedaan. Eén van twee uur en één van anderhalf uur. Ik was zo blij toen de leidster het zei, dat ik de tranen in mijn ogen had staan. Hem strak onder een lakentje leggen blijkt dé oplossing te zijn. Ik had dit al eerder voorgesteld -dat doe ik thuis namelijk ook- maar dat scheen op het dagverblijf niet te mogen in verband met de preventie van wiegendood. De leidster van vandaag zei dat dit helemaal niet geldt voor het gebruik van een lakentje. Wat heerlijk voor mijn mannetje dat hij nu op het dagverblijf ook tot rust kan komen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten