Ik voelde me vandaag een beetje een ezel. Of eigenlijk, nog dommer dan een ezel, want ik stootte me dus wel mooi voor de tweede keer aan min of meer dezelfde steen. Vanmiddag begon het middagdutje van Daniël wat later dan normaal, want we waren naar onze aanstaande bolide (foto volgt) wezen kijken en hadden daarna nog even koffie gedronken bij opa en oma.
Tegen vier uur was Daniël nog steeds niet wakker en hoorde ik Sam huilen. Ik haalde Sam uit bed en bedacht dat ik even bij Daniël ging kijken, want als hij veel langer slaapt dan tot vier uur, dan komt zijn nachtrust in gevaar. Meestal wordt hij dan wakker als ik de kamer op kom. Met Sam op de arm liep ik Daniëls kamer binnen.
Ik rook meteen dat er iets niet helemaal klopte. Ik liep wat dichter naar zijn bedje en kreeg een dejá vu toen ik zag wat het was dat die geur verspreidde. Daniël had de tube met haargel uit de la gepakt en álles zat onder. Bed, dekbed, trui, snoet, handen. Hij lag ondertussen heel lief te slapen bovenop de tube gel en met een grote pot sudocrem onder zijn arm (gelukkig had hij die niet open gekregen) en alle andere tubes uit die la lagen over het bed verspreid.
Ik zei -lichtelijk ontdaan-: 'Daniël wat heb je nou gedaan?' Daar schrok meneertje wakker van. Hij was een beetje huilerig, niet eens omdat ik quasi boos was, maar vooral omdat hij waarschijnlijk niet lang had geslapen. Daar was hij blijkbaar te druk voor geweest...
Heel boos kon ik niet zijn, ik had er natuurlijk rekening mee moeten houden dat hij op een dag die la open zou kunnen maken. Bovendien mocht ik allang in mijn handen knijpen dat hij de pot sudocrem niet open had gemaakt, op dag 42 'Een vet middagdutje' heb ik gezien wat daarvan het resultaat kan zijn. Uiteindelijk was het uiteraard toch echt míjn schuld!
Mag ik heel zachtjes lachen? *grinnik*
BeantwoordenVerwijderen