Toen papa en ik gisteren naar bed gingen, hadden we het al in de gaten, Daniël voelde behoorlijk warm aan. Midden in de nacht werd hij nog een keer huilend wakker. Papa ging erheen en vond nog steeds dat hij warm aanvoelde. Vanmorgen leek het echter wel mee te vallen. Hij was niet meer zo warm en -ook al had hij geen zin in zijn brood- de pepernoten uit zijn schoen at hij allemaal op. Dus heb ik beide mannen toch maar naar het dagverblijf gebracht, op hoop van zegen.
Rond twaalf uur ging mijn mobiel. Ik wist eigenlijk meteen dat het de leidster van Daniël zou zijn. Ja hoor, hij wilde niet eten en drinken en ze hadden zijn temperatuur opgenomen. Die was 38,5 of ik hem wilde komen halen. Ze hadden hem in bed gelegd dus ik had de tijd om een en ander te regelen op het werk.
Een uur later pikte ik mijn mannetjes op. Daniël was een beetje aanhankelijk, maar vrolijk. Thuis wilde hij liever op de bank dan in bed. Hij had nog niet veel geslapen en ik dacht dat hij misschien op de bank in slaap zou vallen. Dat zat er dus niet in. Hij stond steeds op om een knuffel te pakken of een boek en ging weer rechtop zitten om naar Sam te kijken enzovoort. Na een uurtje had ik het wel gezien met het bankhangen, meneertje moest toch maar zijn bedje in.
Hij sliep ruim twee uur en was gewoon weer vrolijk toen hij opstond. Weliswaar nog een beetje warm en met weinig eetlust, maar echt ziek kun je het ook niet noemen. As we speak kruipt hij achter een trein aan door de kamer voortdurend zeggend: 'Tjoeke, tjoeke tuutuut.'
Lastig wat we er nou morgen eens mee moeten doen. Zoals hij nu rondsjouwt lijkt het reuze mee te vallen en kan hij morgen misschien best naar het dagverblijf. Maar als hij halverwege de dag toch weer moet worden opgehaald zou ik mezelf een slechte moeder vinden. Ik wil perse naar het werk vanwege een cursus en papa heeft bijna geen dagen meer. Wat een dilemma!
Inderdaad wat een dilemma! Toch maar morgen kijken hoe Daniel zich voelt?
BeantwoordenVerwijderen