Dag 180 Moederinstinct

   Gisteren was ik even bang dat ik het niet had, een soort oer-moedergevoel. De drang om mijn kinderen om me heen te hebben. Ik miste de jongens eigenlijk helemaal niet zo, ik genoot van mijn vrijheid. Ik begon me al af te vragen of dat me een minder goede moeder maakt.
   Maar vannacht droomde ik. Ik was met een aantal mensen met de fiets op pad. Op een gegeven moment waren we een beetje verdwaald aan het raken. En ik raakte lichtelijk in paniek. "Kom, we moeten doorfietsen, ik wil naar de kinderen! Dadelijk wordt het donker en het is nog ver. Ze zijn wel in goede handen hoor, maar toch, ik wil ze weer zien! Kom nou, fietsen, welke kant moeten we op?" Uiteindelijk lukte het me niet om in mijn droom bij de kinderen te komen, heel frustrerend.
   Vanmorgen was ik heel wat minder rustig onder hun afwezigheid dan gisteren. Ik miste ze. Ik wilde eigenlijk het liefst meteen op weg om ze te gaan halen, maar we hadden gezegd na het middagdutje. Ik hield me in en belde mijn broer niet. Ik zorgde dat ik wat te doen had. Ik verschoonde de bedden van de kinderen - en rook er stiekem even aan, ik zette een was aan, ik ruimde wat op. Rond half twee hield ik het niet meer. Ik zei tegen papa: "Als ik mijn koffie op heb wil ik gaan!"
   Toen we binnenkwamen bij mijn broer en schoonzus waren de kinderen net wakker. Daniël werd verschoond. Ik ging naar hem toe om hem een kus te geven en het eerste wat hij zei was: "Logeren nog!" Het leek erop of hij helemaal nog niet mee naar huis wilde en of hij ons niet zo had gemist. Maar uiteindelijk kroop hij -zolang we nog bij mijn broer waren- steeds dicht tegen mij of papa aan. Sam leek het ook fijn te vinden dat we er weer waren. Hij lachte naar me toen ik hem een kus gaf en ik heb hem lekker uitgebreid geknuffeld.
   Nu zijn we -de laatste avond van het jaar- met ons gezinnetje thuis. De mannetjes liggen er alweer in en zullen waarschijnlijk niet veel meekrijgen van de jaarwisseling. Papa en ik zijn samen thuis en kijken met z'n tweetjes terug op een veelbewogen jaar - mijn schoonmoeder verloren en Sam geboren. Ik merk dat ik daar niet veel aan toe kan voegen zonder in clichés te spreken en zonder erg emotioneel te worden, dus ik laat het hierbij.

 

VOOR IEDEREEN DIE DIT LEEST
EEN MOOIE AVOND GEWENST &



Dag 179 Een hele dag zonder kinderen

   Vandaag heb ik voor het eerst sinds Sam is geboren een hele dag zonder kinderen doorgebracht. Ze zijn sinds gisteren bij mijn broer en schoonzus en hun beestenbende (een opsomming van de huisdieren: twee katten, een schildpad, een kameleon, een heleboel vissen, een konijn, een eekhoorn en kippen). Ik zou natuurlijk moeten zeggen dat ik Daniël en Sam vreselijk mis. Dat mijn moedergevoelens zo sterk zijn dat ik eigenlijk geen dag meer zonder mijn kinderen kan. Maar dat zou gelogen zijn. Het was een heerlijk dagje. We hebben niet eens zoveel bijzonders gedaan. Lekker lang geslapen, wat op zich al erg speciaal is. Even naar het winkelcentrum en verder gewoon wat rondgehangen in huis. Makkelijk gegeten, heerlijk lui.
   Natuurlijk heb ik wel een paar keer aan de mannetjes gedacht. Ik heb ook twee keer gebeld om te horen hoe het met ze ging. Ik was vanmorgen benieuwd hoe afgelopen nacht was gegaan, nou perfect dus. Sam heeft van ongeveer acht tot acht geslapen, zonder voeding om elf uur. Zojuist tijdens het tweede telefoontje hoorde ik dat het vandaag heel gezellig is geweest en dat de jongens volop genieten. Nou wij dus ook. Ik heb wel zin om ze morgen weer op te halen. Maar ze mogen best binnenkort weer eens uit logeren gaan!

Dag 178 Peuterpraatjes

   Vandaag om de stilte in huis te compenseren -de kinderen zijn twéé (!) nachtjes logeren- een blogje over peuterpraat. Babypraat is er natuurlijk ook volop. Sam zegt voornamelijk "ja" en "he" en af en toe "pa" of "ma" en heel soms die klanken twee keer achter elkaar, maar nog niets gericht, meer om te laten weten dat hij er ook nog is, of om zijn stembanden te trainen. Daniël daarentegen, praat volop en weet daarbij erg goed wat hij zegt.
   Vanmorgen toen ik de spulletjes voor de grote logeerpartij aan het verzamelen was vroeg ik aan Daniël: "Wil je die tas even meenemen naar jouw kamer?" "Natuurlijk!" antwoordde mijn bijdehandje. Dat zei hij tweede kerstdag ook tegen opa. Opa vroeg: "Daniël, doe je wel voorzichtig." - "Natuurlijk!"
   Verder zegt hij vaak: "Kijk, zo moet dat!" Soms tegen mij, maar ook vaak tegen Sam: "Kijk Sammetje, zo moet dat!" En als ik hem help met een puzzel bijvoorbeeld zegt hij: "Goed zo, mama!" Als hij zelf een stukje in de puzzel goed weet te leggen zegt hij: "SUPERMAN." Bescheidenheid siert de mens, zullen we maar zeggen. Daniël is ook goed op de hoogte van de laatste hit, hij zingt namelijk vaak: "Opa gama stil."
   Erg mooi was gisteren toen hij naar de grote wc ging. Mijn zus was bij ons. We hadden aan de thee gezeten en ze stond op het punt om naar huis te gaan. "Nog even plassen en dan ga ik," kondigde ze aan. "Ja, ik moet ook," antwoordde ik, "maar ga jij maar eerst." Komt Daniël aan: "Ikke ook plassen! Ik moet ook plassen. Ga jij maar eerst," voegde hij eraan toe tegen zijn tante. Hoezo kleine papegaai?
   Toen tante klaar was wilde Daniël ook op de grote wc. We zijn niet meer zo bezig met zindelijkheid, en Daniël is er niet op gekleed om snel naar de wc te kunnen, dus ik moest eerst zijn rompertje open en zijn luier uit doen voor ik hem op de verklein-bril kon planten. "Deur dicht!" eiste hij. Goed dan, je moet de privacy van je peuter respecteren, vind ik. Ik deed de deur dicht. Na een poosje ging ik toch maar eens kijken hoe hij het er vanaf bracht daar in zijn eentje op de grote wc. Voorzichtig deed ik de deur op een kiertje. ''Deur even dicht laten!" zei Daniël streng. "Oh, sorry!" Snel deed ik de deur weer dicht.
   Nog weer wat later hoorden we een stevige kreun en vrij snel daarna riep Daniël: "Klaar! Ik heb poepje gedaan!" Nou kan hij het onderscheid tussen poepen en plassen nog niet zo goed maken. Ik kon geen drol ontdekken in de wc en een plasje zie je natuurlijk in de grote wc niet terug. (Wat dat betreft is het potje een stuk betrouwbaarder als je wil controleren of je peuter iets heeft gedaan.) Maar hij beweerde echt dat hij geplast had. Ik moest hem dus maar geloven op zijn mooie blauwe ogen, ik had immers ook niet door de gesloten deur heen kunnen kijken. Zo had Daniël wel heel makkelijk een sticker verdiend! Ik gok dat hij nu voortaan altijd de deur dicht wil...

Dag 177 Slaapwensen of tijdrekken?

   "Deze aandoen?" Daniël bleek nog wakker te zijn toen ik gisteren om half negen (!) dacht alleen even de lamp op zijn kamer uit te gaan doen. Hij lag weliswaar onder de deken, maar zijn ogen waren nog wijd open en zodra hij mij zag ging hij overeind zitten en liet me zijn pyjamatrui zien. Die had hij blijkbaar uitgedaan en hij hield hem triomfantelijk omhoog. Het is er één met drukknoopjes van boven naar onder en waarschijnlijk was het heel grappig om die in één ruk open te trekken. Ik hielp hem maar weer in zijn shirt.
   "Waar is Woezel nou?" Tja, die lag natuurlijk beneden. "Mama, Woezel pakken beneden?" vroeg meneertje op zijn schattigst. Vooruit dan maar... Ik naar beneden en met Woezel weer terug. "En beer en Geitje? Waar zijn beer en Geitje nou?" Diepe zucht, gelukkig realiseerde ik me dat die twee op onze slaapkamer lagen en ik niet weer naar beneden hoefde om ze te pakken. Bovendien is Geitje de 'all time favourite' slaapknuffel en kon ik het om die reden moeilijk weigeren. (Geitje heette eigenlijk Knufje, maar sinds Daniël weet dat het een geitje is, noemt hij hem Geitje.)
   Die twee ook nog maar gepakt voor hem. "Ga je nou lekker slapen?" vroeg ik. "Ja, lamp uit!" zei Daniël. Ik deed de grote lamp uit. "Deze ook uit, deze ook uihuit." Het nachtlichtje moest ook nog uit. Raar, want normaal gesproken wil hij perse dat de grote lamp aanblijft als we hem naar bed brengen. Ik vroeg of hij het zeker wist, ja, heel zeker, allebei de lampen moesten uit. Blijkbaar waren daarna alle eisen ingewilligd en is Daniël eindelijk -in het pikkedonker- in slaap gevallen.

Dag 176 Naar de kinderkapper (2)

   "Hoe laat wil je afspreken?" vroeg de kinderkapster vanmorgen toen ik belde voor een afspraak. "Doe maar na drie uur", antwoordde ik, met de middagdutjes van de mannen in gedachten. "Dan wordt het kwart voor vier," zei ze. "Prima", antwoordde ik.
   Om drie uur vanmiddag was ik klaar met mijn yoga-oefeningen, maar ik moest nog douchen en beide mannetjes lagen nog heerlijk te slapen. Dat werd stressen... Papa haalde vlug Daniël uit bed terwijl ik onder de douche sprong. Sam werd wakker van alle commotie en werd daarna uit bed gevist. Tijdens het afdrogen kreeg ik ineens een heldere ingeving. Ik had de buurvrouw net thuis zien komen. Als ik Sam nou eens even kon droppen bij onze buuf... Gelukkig vond ze dat geen enkel probleem. Met zijn drieën stapten we om tien voor half vier een tikje gehaast in de auto. Uiteindelijk hadden we genoeg tijd om een parkeerplaats te vinden en naar de kapperszaak te lopen.
   Daniël is niet bang voor de kapper en ging zelfverzekerd op het puntje van de motor-stoel-zitting zitten met zijn handen aan het stuur. Met een erg serieuze blik liet hij de handelingen van de kapster over zich heen komen. Dit keer waren papa en ik overeen gekomen dat we zijn haren lang zouden laten en alleen in model zouden laten knippen. (Zie ook Dag 48 Naar de kinderkapper.) Na een kwartiertje stonden weer buiten. Gelukkig viel er voor mij dit keer niets te wennen, 'mijn' Daniël was dit keer gewoon 'mijn' Daniël gebleven, met een iets netter kapsel! 

Dag 175 Tweede Kerstdag

   Vandaag was ik de gastvrouw. Mijn schoonfamilie kwam bij ons eten. Ze kwamen pas aan het eind van de middag en ik ging voor een stamppot-buffet-achtig-diner -lekker makkelijk- maar toch was ik vanaf het einde van de ochtend druk met de voorbereidingen. Aardappels schillen, wortels schoonmaken, gehaktballen draaien, tafel dekken. Alles stond een heel eind klaar toen de familie kwam. Daniël verzorgde het live-entertainment en was op zijn charmantst.
   Hij was al vanaf vanmorgen enthousiast dat er visite zou komen. Hij kroop bij iedereen even op schoot en maakte iedereen aan het lachen door steeds met een ondeugende blik weer een koekje van de schaal te pakken, ook al had ik gezegd dat het genoeg was geweest.
   Ook aan tafel was en bleef het gezellig, geen huilen of dreinen vandaag. Het was een geslaagde maaltijd - al had ik natuurlijk veel te veel gemaakt. Na het eten gingen de mannetjes gauw genoeg naar bed. Papa las Daniël voor en zei toen hij daarna beneden kwam dat Daniël had gevraagd of opa nog even boven wilde komen. Dat wilde opa wel, opa kwam beneden en stuurde de ene oom naar boven en zo regelde Daniël vanaf boven dat het hele gezelschap hem nog een keer extra welterusten kwam zeggen. Daarna ging hij braaf slapen.
   We dronken nog koffie en vervolgens ging iedereen weer naar huis. Om een uur of acht was het hier weer rustig. Heerlijk. De buurvrouw had gevraagd of ik nog mee wilde gaan wandelen als het zo uitkwam. Dat wilde ik. We hebben ons compleet nat laten regenen in een wandeling van een uur onder het genot van een goed gesprek. Ik heb weer nieuwe inzichten in mezelf opgedaan. Nu zit ik dit nog even te typen na een warme douche. Een beter einde van tweede Kerstdag had ik me niet kunnen wensen!

Dag 174 Eerste Kerstdag

   Vanmorgen waren er eerst cadeautjes onder de boom. Het was erg leuk om die met beide mannetjes uit te pakken. Daniël was heel blij met zijn pakjes en ging er steeds meteen even mee spelen. Dat gold ook voor de presentjes die Sam kreeg - Daniël speelde er meteen mee. Vervolgens hebben we met z'n drieën ontbeten. Sam was alweer toe aan een dutje, dus die sloeg het kerstontbijt over.
   In het begin van de middag arriveerden we bij opa en oma. Daniël was toen eigenlijk toe aan een dutje, maar die kon de slaap niet vatten, dus we namen hem mee uit wandelen. Hij legde het grootste deel van de wandeling zelf af, hij liep vooruit en achteruit, hij stampte en sprong met twee benen. Mijn conditie is op dit moment best aardig, maar als ik Daniël zo bezig zie wordt ik jaloers op het gemak waarmee hij zo'n wandeling spelend aflegt, zonder buiten adem te raken.
   Daarna was Daniël natuurlijk echt moe. Hij wilde echter niet meer naar bed en moest volhouden tot het kerstdiner. Nou dat begon dus met dikke tranen, de vermoeidheid sloeg toe. Daniël wilde perse bij mij op schoot zitten, in plaats van in de kinderstoel, maar dat wilde ik niet. Even waren we bang dat we de hele maaltijd met een zeurend/huilend kind zouden zitten. Gelukkig draaide hij weer een beetje bij toen hij zijn knuffeltje mee aan tafel mocht nemen en was het diner toch nog gezellig.
   We dachten met twee slapende mannen naar huis te rijden, maar Daniël heeft de hele terugweg nog liedjes gezongen. Eenmaal thuis ging hij bijna zonder commentaar slapen. En nu hopen papa en ik op een 'Stille nacht'.

 

Fijne kerstdagen!

liefs MamaBirgit

 



Dag 173 Kleine hartenbreker

   Daniël is een kleine hartenbreker in de dop ben ik bang. In de blogjes 'Kalverliefde' schreef ik over J. die op dezelfde dag is geboren en over de kusjes die Daniël en J. elkaar geven. Dat leek -in mijn ogen- een schattige prille liefde te zijn. Afgelopen vrijdag bij de Kerstmarkt viel het me op dat Daniël zodra M. binnen kwam haar geen moment uit het oog verloor. Sterker nog hij stalkte haar min of meer - hij liep achter haar aan terwijl hij steeds haar naam zei. Daar verschenen de eerste barstjes in mijn idyllische beeld van een langdurige jeugdliefde met J.
   Vandaag toen we bij het dagverblijf kwamen zat er een meisje voor het raam van de deur naar de gang. 'V!' riep Daniël uit en zwaaide naar haar. Ze zwaaide enthousiast terug en riep: 'Daniël, Daniël, Daniël.' 'Jaha,' zei de leidster, 'V. is het vriendinnetje van Daniël.' 'Oh,' dacht ik, 'die naam kende ik nog niet.' Daniël ging meteen met haar spelen. Toen ik hem nog even een knuffel gaf wees hij naar zijn vriendinnetje: 'Dat is V.!' Ik groette het meisje waarop zij een beetje verlegen reageerde ze werd tenslotte voorgesteld aan haar schoonmoeder. Ik zette Daniël op de grond en hij deed een soort opvallerig dansje om zich een houding te geven om indruk te maken op V.
   In de middag haalden papa en ik onze mannetjes op. Daniël was helemaal verhit op de gang rond aan het rennen met zowel M. als V. in zijn kielzog. Hij had de hele dag met die meiden gespeeld en had zich zo te zien flink voor hen uitgesloofd. Boys will be boys. Papa's van alle meiden nu en in de toekomst: ik zal heel erg mijn best doen om Daniël goede manieren bij te brengen zodat hij geen spoor van gebroken harten achter zich laat.


PS @ Mama F: Ik hoop dat J. niet heel verdrietig zal zijn als je haar dit blogje voorleest...
@ Kwangie: Misschien doet Lief er toch goed aan mijn mannetjes straks zo ver mogelijk bij jullie kleine meisje vandaan te houden...

Dag 172 Kerstvoorbereidingen

   Vanmorgen heb ik samen met Daniël de woonkamer gepoetst, terwijl papa de wc's schoonmaakte. Daniël vindt het fantastisch als hij met doekjes door de kamer mag gaan, nu nog wel! Daar moeten we dus zo lang mogelijk van profiteren. Met vereende krachten hebben we ervoor gezorgd dat ons huis nu schoon genoeg is om tweede kerstdag visite te kunnen ontvangen.
   Daniël doet nog altijd een goede middagdut, zeker als hij actief is geweest, zoals vanmorgen. Vanmiddag ging ik hem uiteindelijk maar wakker maken, zodat we nog even naar opa konden gaan. Met dit weer slaapt hij anders rustig een gat in de middag. Ik liep zijn kamer op en rommelde voorzichtig een beetje tot Daniël zijn ogen opendeed. Het eerste wat hij deed was zingen: 'Hé dennenboom, wat zijn je takken wonderschoon!' De kerststemming zit er bij Daniël dus al helemaal in.

Dag 171 Over tandjes en peuterperikelen

   Vannacht was Sam -na twee of drie perfecte nachten- weer ouderwets onrustig. Het begon eigenlijk gisteravond al, tijdens de film -die gelukkig toch te slecht was om hier de titel te noemen- waren daar de eerste tranen. Zowel papa als ik ging een keer naar boven om ons manneke te troosten, maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk namen we Sam tot twee keer toe mee naar beneden om ervoor te zorgen dat we nog iets van de film zagen. Op schoot was Sam dan ineens stil en tevreden.
   De nacht verliep ongeveer hetzelfde. Telkens werd Sam weer huilend wakker en steeds moesten we allebei minstens één keer gaan troosten voor meneertje verder sliep. Met de moed der wanhoop gaf ik hem rond half vijf al de borst, in de hoop dat we dan nog een paar uur ongestoord zouden kunnen slapen, gelukkig werkte dat. Vanmorgen is de aap uit de mouw gekomen de tweede tand doorgekomen, hopelijk verklaart dat de slechte nacht en gaan we nu weer een goede nacht tegemoet.
   Hoe zit dat met de oren van peuters? Doen ze het nou wel of niet? Daniël luistert zo slecht! Tot ik vraag of hij een koekje wil, dan snapt hij het meteen en staat gelijk met een uitgestoken handje naast me. Vanmiddag waren we winkelen in een dorpje hier niet ver vandaan. Daniël mocht zelf lopen, op voorwaarde dat hij goed naar ons zou luisteren, binnen de kortste keren zat hij boos weer in de buggy.
   We waren met twee kinderwagens op pad en in een smal gangpad van de drogist stond ik op een gegeven moment zo ver mogelijk aan de zijkant op papa te wachten die nog snel even wat moest zoeken. Sam achter me en Daniël voor me. Sam begon wat te dreinen, dus ik aaide hem even en maakte hem weer aan het lachen. Daardoor had ik mijn aandacht voor een paar tellen niet bij Daniël. Op een gegeven moment hoorde ik Daniël wat zeggen. Ik kon hem niet verstaan dus ik boog me over de buggy heen. 'Hmm, lekker!' zei hij en propte een snoepslang in zijn mond. Had ik hem, zonder er ook maar een seconde bij na te denken, strak tegen het schepsnoep aan geparkeerd. Dat is natuurlijk vragen om problemen!

Dag 170 Kerstmarkt

   Vandaag was er een kerstmarkt op het dagverblijf, de opbrengst gaat naar een goed doel dat kinderen met kanker steunt. Vanmorgen ben ik gaan helpen om de boel klaar te zetten. Het was erg leuk om te doen. Sam bleef op een groep, maar Daniël wilde mama graag helpen. Hij heeft laten zien dat hij 'pierballen' heeft, hij sjouwde af en aan met krukken en stoeltjes. Rond de middag moest ik de mannetjes thuis naar bed brengen en kwamen andere mama's helpen.
   Vanmiddag gingen we met papa samen naar de markt. Het was heel mooi geworden. We kochten voor een euro -per stuk- de knutselwerkjes van Sam (een ster met een voetafdruk erop) en Daniël (een beschilderd glazen potje waar een waxinelichtje in kan). Daniël at de allereerste suikerspin van zijn leven en Sam keek zijn ogen uit. Het was aardig druk met andere papa's en mama's. We kochten ook nog een paar andere dingetjes en ik ben erg benieuwd wat straks de totale opbrengst zal zijn...

Dag 169 Decemberdrukte

   Het is me de afgelopen weken al een paar keer overkomen dat de kinderen wel goed sliepen, maar dat ik zelf de slaap niet kon vatten. Erg frustrerend! Tijdens mijn yogales gisteren vertelde mijn lerares dat advent eigenlijk de tijd is om tot rust te komen. Een periode waarin de natuur even stil staat -de herfststormen zijn gaan liggen en de nieuwe groei en bloei moet nog beginnen- hét moment om bij jezelf te komen, een periode van inkeer. En wat doen wij? We rennen en vliegen maar door zodat we Sinterklaas kunnen vieren en Kerst, zodat onze boekhouding afgerond is en het werk van 2012 gedaan is. 
   Volgens mij verklaart dat mijn onrustige nachten. Afgelopen nacht was het weer zover. Ik wist al dat vandaag een hectische dag zou worden en tot overmaat van ramp sloeg Sam voor het eerst de borstvoeding van elf uur 's-avonds over. Eigenlijk zou ik dat fijn moeten vinden, want hij moet best zonder die voeding kunnen, maar ik lig dan de hele nacht min of meer te wachten tot hij zich toch nog meldt. Wat hij overigens niet deed. Maar ik sliep amper. Met in mijn achterhoofd de planning voor vandaag.
   Vanmorgen toen ik Daniël wakker ging maken, hoestte hij als een zeehondje. Hij huilde en wilde niet aangekleed worden. Ik dacht: 'Nee he? Daar gaan we, zo meteen loopt mijn hele dag in de soep.' Lekker egoïstisch natuurlijk, want eigenlijk was het zielig voor hem. Ik hem in pyjama mee naar beneden genomen. Hij zat bij mij op schoot nog wat te dreinen. Ik vroeg: 'Wil je een boterham?' En verwachtte een 'nee' en nog meer tranen. 'Ja, hoor!' zei meneertje tot mijn verbazing en daarna was het weer goed. Ik slaakte een zucht van verlichting.
   Ik zal niet verder uitweiden over mijn chaotische dag op het werk en dat papa vanavond niet thuis was om met ons te eten en de kinderen mee in bed te leggen. Het enige wat ik nog wil zeggen is: Mama is moe! En terwijl ik me afvraag wanneer ik tijd heb om tot rust te komen -laat staan tot inkeer- realiseer ik me des te meer wat ik nog allemaal moet wil doen. Bijvoorbeeld dat ik morgen ga helpen met de kerstmarkt op het dagverblijf, dat ik nog boodschappen moet doen voor het weekend en ook nog voor Kerst, dat ik maandag nog moet werken, dat het huis nog wel schoon mag voor we visite krijgen en -oh nee- dat ik nog  kerstkaarten zou moeten versturen omdat dat zo hoort.
   Ik ga me er de komende weken op toeleggen 'De kracht van het nu' te lezen. Volgend jaar ga ik het dan misschien waarschijnlijk vast en zeker anders doen!

Dag 168 Daniël muziekfreak

   Daniël is dol op muziek. Hij luistert soms liever naar een kindercd dan dat hij televisie kijkt (hoewel hij gek is op tv kijken). Hij vindt het ook erg leuk om zelf muziek te maken met de instrumenten die we hebben, maar ook bijvoorbeeld door met een lepel op tafel te slaan of door in een tunneltje heel hard op de grond te stampen. 'Muziek maken!' zeg hij dan. Hij vindt het leuk om te zingen en wil graag dat wij voor hem zingen. 'Mama, stoomboot, zingen dan!' of 'Mama, zijn er bijna, zingen dan!' Hij onthoudt liedjes makkelijk, zo kent hij nu -door een liedje op het dagverblijf- de dagen van de week. Soms begint hij spontaan een liedje van een cd te zingen en ben ik helemaal verbaasd dat hij dat heeft onthouden.
   Vanmorgen kroop Daniël nog even bij mij in bed en zijn we de dag zingend begonnen. We zongen eerst 'Goedemorgen allemaal' dat is een liedje dat ik van hem heb geleerd, ze zingen het elke dag op het dagverblijf. Daarna moest ik 'Zo gaat de molen' met hem zingen en diende hij nog een paar verzoekjes in. Een erg leuk begin van de dag.
   Vanmiddag toen ik thuis kwam, lieten papa en Daniël me een videoclip zien die ze vandaag hadden gekeken. 'We all stand together' van Paul McCartney. Dat nummer vindt Daniël helemaal geweldig. Hij zit met zijn neus zowat in het scherm: 'Kijk, kijk, kikkers, hahaha. Kijk, kijk, visje hahaha.' Steeds moet hij hardop lachen om de clip. Zodra hij is afgelopen klinkt het: 'Nog een keer, nog een keer!' Hij krijgt er geen genoeg van.

Muziek is een terugkerend thema:
Dag 23 Daniëls muziek en Dag 148 Muziek maken

Dag 167 'Rollebollesam' wordt 'Tijgertjesam'

   Vorige week noemde opa Sam heel liefdevol 'Rollebollesam' aangezien hij zo'n lekker bolle baby is die zich -tot dan toe- voornamelijk rollend voortbewoog. Vandaag is dit echter officieel overgegaan in 'Tijgertjesam'. Waar hij een paar weken terug (Dag 151) nog per ongeluk een ieniemienie stukje vooruit kwam door een soort tijger-beweging te maken, ging het vandaag voor het eerst doelbewust.
   We hebben het uitgebreid zitten bestuderen en stimuleren. We plaatsten een speeltje net buiten zijn bereik. Sam strekte om te beginnen zijn armpje uit om het te pakken. Zonder resultaat, hij kon er nét niet bij. Je zag hem denken: 'Dat moet anders kunnen.' Hij plaatste zijn rechter elleboog wat naar voren en zette zich vervolgens met zijn linkerteen af tegen de grond waardoor hij een klein stukje vooruit schoof. 'Hey dat werkt!' dacht hij. Deze actie herhaalde hij dus nog twee keer tot hij bij zijn speeltje kon en hij ontving daarna breeduit lachend zijn applaus. 
   Dat spelletje hebben we vandaag eindeloos herhaald, want oefening baart kunst. Voor we het weten zal hij vast de hele kamer doorsjezen.

Dag 166 Mama-dag

   Vandaag had ik een dagje voor mezelf. Ik heb nog veel verlofdagen staan en mag niet alles meenemen naar volgend jaar, dus ik moest nog vrij nemen - zo vervelend. Ik dacht: 'De kindjes gewoon naar het dagverblijf, heerlijk, een hele dag voor mezelf.' Probleem is echter dat ik op zo'n dag dan ineens heel veel wil doen waar ik anders niet aan toe kom. Tot rust komen is er daardoor mooi niet bij.
   Ik begon de dag met een hardlooptraining. Als ik die overdag kan doen is dat luxe, daar wilde ik dus even gebruik van maken. Vervolgens kon ik nog een gemiste yogales inhalen. Dat leek me een goede manier om te relaxen. Een sportief begin van de dag.
   Vlakbij mijn docente woont de mama van een pasgeboren kindje (tien dagen oud) en ik ging daar een kaartje in de bus gooien. Ik dacht dat stiekem te kunnen doen, maar dat lukte niet. Ik werd gesignaleerd en binnen uitgenodigd. Tja, een pasgeboren baby bewonderen, daar maak je natuurlijk even tijd voor.
   De middag was officieel begonnen toen ik eenmaal thuis kwam. Eerst maar eens lunchen. Ik maakte een lekkere lunch klaar, compleet met een eitje erbij en nestelde me voor de televisie. Ik wilde die nieuwe serie (Lieve Liza) nog zien via uitzending gemist. Kijken of het de moeite waard is om te volgen. Ik had al twee afleveringen gemist, en bracht dus een uur voor de tv door om ze allebei te kijken. Daarna vlug de tv weer uit, want voor je het weet, is je middag voorbij en ben je niet van de bank afgekomen. Dat vond ik zonde van mijn kostbare uurtjes alleen.
   Wat zou ik dan wel eens doen? Toch maar de zolder opruimen. Daar stapelen de spulletjes zich op - dat gaat minstens twee keer zo snel als je kleine kinderen hebt. Niet direct het leukste wat je kunt doen op een vrije middag, maar voor een goed doel, ik wil er ruimte vrij maken zodat ik er aan yoga kan doen. Ongelooflijk wat er nu allemaal al staat van de kinderen. Een bedje, een badje, twee dozen met kleren die Sam al niet meer past, een doos met wiegenlakentjes en ander beddengoed, speelgoed, een tummytub, enzovoort.
   Dus bij deze een oproepje: lieve zus en schoonzus, zet hem op en kom gauw onze zolder plunderen. Wie het eerst komt het eerst maalt. Leuk voor Daniël en Sam als ze er neefje(s) en/of nichtje(s) bijkrijgen, leuk voor jullie dat jullie niet alles zelf hoeven aan te schaffen. En wat zal ik heerlijk 'zen' zijn als ik de ruimte heb om dagelijks yoga te beoefenen. 


PS Er waren nog zat andere dingen die ik vandaag had kunnen doen (lezen, schrijven, sollicitatie voorbereiden, studeren, kast uitpluizen) maar ik heb het idee dat ik een goede balans had tussen inspanning en ontspanning en ben nu moe maar voldaan!

Dag 165 Fantasiespel

   Gisteren noemde ik het al even, Daniël is de laatste dagen vaak geen jongetje maar een leeuwtje. Hij kruipt dan heel snel door de kamer en zegt: 'Komt een leeuw aan, komt een leeuw aan, waaah, waaah.' Papa en ik spelen het natuurlijk mee en roepen: 'Oh nee, een leeuw, niet bijten, niet bijten!' Waarop Daniël natuurlijk juist gaat happen. Soms gaat hij ook naar Sam. 'Sam, Sam, komt leeuw aan, komt leeuw aan!' En zachtjes bijt hij dan, 'waaah' brullend, in Sams wang. Waarop Sam het uitschatert van plezier.
   Vanavond ging Daniël met zijn pannen in de weer. Gisteren aten we pannenkoeken, en vandaag ging Daniël voor papa en mij pannenkoeken bakken. Hij ging vlakbij papa op de grond zitten met een heel stel pannen en een deegroller. (Nee, ik rol mijn pannenkoekendeeg niet uit met een deegroller, geen idee waarom Daniël dat wel doet.) Daarnaast stalde hij een boel flesjes en het peper en zout vaatje uit. Uit alle potjes en flesjes kwam suiker, en natuurlijk moest hij met elk flesje even strooien om ervoor te zorgen dat de pannenkoeken goed op smaak waren. Ik vroeg of hij ook appelstroop op de pannenkoeken deed. 'Zo terug,' zei hij en hij rende terug naar zijn fornuisje om er iets uit te halen wat voor appelstroop door kon, in al die andere potjes en flesjes zat immers suiker.
   Uiteindelijk stelde ik voor dat hij nog een paar pannenkoeken voor mij zou klaarmaken en dat hij daarna naar bed zou gaan. 'Oké, mama!' zei hij. Ik kreeg nog een paar smakelijke pannenkoeken, rijkelijk bestrooid met suiker en Daniël ging daarna -wonder boven wonder- zonder morren en zonder tijdrekken naar bed en ook slapen!

Dag 164 Bedtijd-smoesjes

   Daniël is op het moment weer flink zijn best aan het doen om tijd te rekken als hij naar bed moet. Vanavond las papa hem voor en daarna wilde Daniël nog even een stukje lopen. Hij liep van zijn kamer naar die van ons en verstopte zich achter een stoel. Daarna wilde hij nog even op zijn kinder-fauteuil zitten - alles om maar niet in bed te hoeven gaan liggen. Uiteindelijk had papa hem zo ver dat hij wel in bed ging, met het kussentje uit zijn stoeltje als hoofdkussen, en met het verzoek of mama nog even naar boven kwam om hem te knuffelen.
   Vooruit dacht ik, ik zal hem nog even gaan knuffelen, ik moest toch ook nog was in zijn kast leggen. Dat wilde hij graag van dichtbij zien, dus hij kwam zijn bed weer uit om te kijken. Hij zag dat ik zijn favoriete pyjama in de kast legde en wilde die perse aan, maar dat mocht niet van mij. Toen wilde hij met me knuffelen en mij in mijn neus bijten -Daniël is namelijk al een paar dagen geen jongetje maar een leeuw.
   Na wat gezeur ging hij daarna in bed liggen en ik zou nog even een weerbericht op zijn rug maken. (Een weerbericht is een soort speelse massage waarbij ik de zon, wolken, regen, onweer en de maan op zijn rug teken.) Natuurlijk was één keer de routine niet voldoende naar de mening van ons leeuwtje, hij wilde nog een keer. Hij mocht van mij één favoriet kiezen die ik nog een keer zou doen. Dus kreeg hij de wolken nog een keer. Daarmee was hij heus niet tevreden, hij wilde ook nog de zon en de maan, maar daar begon ik niet aan, ik had tenslotte gezegd dat hij nog één ding mocht kiezen.
   Ik stond op het punt om naar beneden te gaan toen Daniël me verzocht om een knuffel die boven de commode op een plank stond nog bij hem in bed te leggen. Oké, dat is dan het laatste, gaf ik toe. Vervolgens begon hij te drammen omdat hij nog wat wilde drinken, maar dat werd me te gek, dus ik ging naar beneden.
   Na een minuut of tien hoorden we Daniël nog heel hard huilen. Dan gaat hij natuurlijk niet slapen. Dus nog maar eens naar boven gelopen. Zat meneertje op de poef, in het donker (normaal moet de lamp aanblijven) met zijn lievelingspyjamatrui op schoot. 'Deze aan mama.' Omdat ik dat dan zo schattig vind, en om van het gezeur af te zijn, toch maar die trui aangedaan. En na nog een dikke knuffel van mij, was hij dan eindelijk bereid om te gaan slapen. Maar niet voordat hij zijn twee favoriete knuffels in zijn armen had en hij met zijn hoofd op zijn zelf geïmproviseerde hoofdkussentje lag. ZUCHT.
   Zojuist maar besloten dat het weer de hoogste tijd is om het bedritueel heel strak te hanteren, want het begint toch ietwat uit de hand te lopen...

Dag 163 Kalverliefde (2)

   Vandaag gingen we weer op bezoek bij J., het meisje dat op dezelfde dag is geboren als Daniël. Volgens haar mama had ze het er al de hele tijd over dat Daniël zou komen, maar toen we er eenmaal waren, was ze best verlegen. Ze zat het liefst de hele tijd bij haar mama op schoot, terwijl Daniël op onderzoek uitging tussen haar speelgoed. Daniël vermaakte zich er, zoals altijd, prima. Het speelgoed van een meisje is nou eenmaal voor een groot deel anders dan dat van een jongen. J. heeft een mooie ijscokraam bijvoorbeeld en poppen en poppenwagens. Dat vindt Daniël ook hartstikke leuk om mee te spelen.
   Ondanks de aanmoedigingen van haar moeder, kwam J. niet echt los. (Sowieso blijft samen spelen op deze leeftijd nog een ambitieus plan.) Toch zal ze -volgens haar moeder-  vanavond waarschijnlijk weer honderduit tegen haar papa vertellen over Daniël. Al was het maar omdat ze elkaar zomaar minstens vier kusjes hebben gegeven bij het afscheid. Dat dan weer wel...
Deze liefde bestaat trouwens al bijna 100 dagen zie ook:
Dag 65 Kalverliefde
 

Dag 162 Mini-disco

   Vandaag toen ik de mannetjes ging ophalen bij het dagverblijf, was het erg rustig op hun groep. Sam en nog een andere baby scharrelden wat rond op de grond, maar Daniël en zijn vriendjes waren nergens te bekennen. De leidster vertelde me dat Daniël, J. & K. zich hadden opgesloten in het donker in de slaapkamer. Normaal gesproken moet de lamp altijd aanblijven zei ze, maar nu moest de lamp juist uit.
   Samen met Sam ging ik maar eens even kijken wat die mannetjes daar aan het uitspoken waren. Toen we de deur open deden belandden we in een disco. Op verschillende plaatsen zagen we rode en blauwe lampjes knipperen. Een ander kindje had zijn verjaardag gevierd en had stuiterballen met lichtjes erin uitgedeeld. Zodra je de bal laat stuiteren, beginnen de lampjes te flikkeren. Dat was natuurlijk in het donker het allermooist.
   Met zijn drieën hadden ze de grootste lol daar in die slaapkamer en Daniël wilde niet meer mee naar huis. Hij vond het niet leuk dat hij de eerste was die werd opgehaald. Het liefst bleef hij tot de lichten weer aan zouden gaan -dat heeft hij van papa- gelukkig kwamen de ouders van de andere twee jochies ook binnen gelopen. Zo kon Daniël toch tot het einde van het feestje blijven en zonder gezichtsverlies mee naar huis.
    

Dag 161 Tandenpoets-foefjes

   Eens in de zoveel tijd is het tandenpoets-foefje van dat moment weer uitgewerkt. Ondanks het trucje wil Daniël zich dan niet meer laten poetsen. Heel lang heeft het gewerkt om te kijken wat Daniël die dag gegeten had en dat al poetsend op te noemen. Maar als ik nu zeg: 'Kom we gaan even kijken wat je vandaag hebt gegeten.' Dan zegt Daniël: 'Ik híl niet tandenpoetsen!'
   Dus mama moest weer iets nieuws verzinnen. En ik heb het gevonden, het gaat alsvolgt: Ik vraag: 'Daniël, heb jij vandaag.... olifantenpoep gegeten?' Dan zegt Daniël: 'Echt niet!' Ik: 'Volgens mij wel.' Hij: 'Echt niet!' Ik: 'Kom we gaan poetsen, dan kan ik kijken.' Vervolgens noem ik allemaal dingen op die hij wel heeft gegeten en dan: 'Ik zie geen olifantenpoep, gelukkig maar.' En zo probeer ik elke keer iets anders vies te verzinnen. Ben benieuwd hoe lang ik hem hiermee aan het poetsen krijg...
   Dit doet me eraan denken dat nu het eerste tandje van Sam door is, we hem ook moeten gaan poetsen. Eens kijken of hij gewilliger is dan zijn grote broer.

Dag 160 Daniël nooitgenoeg

   Daniël zit waarschijnlijk in een groeispurt, want hij lijkt wel 'Rupsje nooitgenoeg'. (Je weet wel, van dat boek van Eric Carle dat al hip was in mijn kindertijd en nu nog altijd bij heel veel kinderen in de kast ligt. Een korte research wijst uit dat het zelfs al in 1969 is verschenen!) Voor de grap zal ik hier eens noemen wat Daniël vandaag allemaal heeft gegeten. Ik schaam me er haast voor, maar daar gaan we: 

  
's- Nachts lag er in het maanlicht, een jongetje in zijn bedje.
Toen op een regenachtige dinsdagmorgen de zon toch opkwam, kroop uit zijn bedje, een hongerige Daniël. Hij ging op pad om eten te zoeken.
In de vroege ochtend at hij een boterham met smeerkaas helemaal op, maar genoeg had hij nog niet, een tweede boterham met smeerkaas volgde, maar genoeg had hij nog altijd niet.
Rond half tien at hij een hele kiwi, maar genoeg had hij nog niet, een tweede kiwi volgde, maar genoeg had hij nog altijd niet.
Om elf uur kreeg hij -op een verjaardag- een stuk slagroomtaart, maar genoeg had hij nog niet. 'Mama, samen delen!' zei hij en at wat van haar stuk bosvruchtentaart, maar genoeg had hij nog altijd niet.
Tijdens de lunch at hij een boterham met hagelslag helemaal op, maar genoeg had hij nog niet. Hij vroeg om een tweede boterham met hagelslag, maar mama vond het wél even genoeg.
Toen hij rond vier uur weer wakker was at hij wat pepernoten en schuimpjes, maar genoeg had hij nog altijd niet, meer pepernoten kreeg hij echter ook niet.
Rond half zes at hij een vol bord macaroni, maar genoeg had hij nog niet, een toetje volgde, maar genoeg had hij nog altijd niet.
Hij vroeg na het eten om wat snoepjes en kreeg nog twee kleine dropjes, maar genoeg had hij nog altijd niet. 'Meer, meer,' vroeg hij, maar mama vond het welletjes.
Na al dat eten had Daniël nooitgenoeg geen honger meer. Hij was echter ook niet veranderd in een grote dikke Daniël.
Zou hij vannacht een huisje om zich een bouwen dat cocon genoemd wordt? En zou hij over een week of twee veranderen in een prachtige vlinder??
  
   Of heeft hij over een week of twee gewoon een grotere kledingmaat?
Hij drinkt trouwens heel erg weinig, bijna zorgwekkend weinig. Moet ik hem geen eten meer geven? Zou hij dan beter gaan drinken? Of moet ik redeneren dat hij uit al dat eten voldoende vocht haalt?

Dag 159 Peuterpraat (2)

   Daniël heeft een paar grappige uitspraken. Ik zei vroeger: 'Lukkenie!'  als iets me niet meteen lukte - wat ik overigens erg frustrerend vond. (Laatst kreeg ik zelfs nog de feedback dat ik met mezelf niet erg geduldig ben.) Daniël zegt: 'Het lukt niet zo.' Waar ik één langgerekt woord gebruikte, een soort gefrustreerde kreet, in de meeste gevallen ondersteund door stampvoeten, gebruikt zoonlief een volzin.
   Daniël weet heel goed te vertellen wat hij graag wil. Nu zijn peuters daar geloof ik over het algemeen erg bedreven in, maar hij weet zijn wensen ook nog extra kracht bij te zetten. Dan zegt hij: 'Mama, koekje!' Ik antwoord dan dat hij geen koekje krijgt omdat het bijvoorbeeld pas negen uur 's-ochtends is. Daniël dringt aan: 'Mama, koekje nou!' Ik leg nog eens uit dat hij later op de dag een koekje krijgt maar nu nog niet. 'Mama, kóekje, laatste keer!' zegt hij vervolgens, om zijn eis extra onder de aandacht te brengen. De kunst is dan om niet toe te geven, ook al moet ik een beetje grinniken en ook al is zijn verzoek op die manier erg aandoenlijk.
   Het gevolg van bovenstaande gesprekjes is trouwens dat Daniël nu vaak 'nog niet' antwoordt op mijn vragen. 'Wil je iets drinken Daniël?' - 'Nog niet.' 'Ik ga je naar bed brengen Daniël.' - 'Nog niet.' 'Daniël, ga je mee naar de winkel?' - 'Nog niet.'
   Vandaag zei hij tegen papa toen we thuis kwamen van het kinderdagverblijf: 'Hoi papa. Daar was ik weer!' Waar hij dat nou weer heeft opgeduikeld...

Dag 158 Verzorg-konijnen

   Dit weekend waren we de trotse eigenaars van twee verzorg-konijnen. De buurtjes waren een weekendje wadlopen (ja echt met dit weer) of wij de konijnen van -niet bevroren- water en eten wilden voorzien. Nou, dat wilden we natuurlijk best. Vooral Daniël was enthousiast.
   Vanmorgen mocht hij mee om ze appelschilletjes te brengen. We zaten zeker tien minuten in de stromende regen voor het hok. Het betreft een luxe konijnenwoning met twee verdiepingen. De bovenste verdieping -de slaapverdieping- hadden we geopend. Eén konijn vertrok meteen naar de benedenverdieping. Die was niet aanhankelijk, eerder een beetje bang. Het andere konijn daarentegen wilde best graag geaaid worden - zelfs tegen haar haartjes in (Daniël is nog niet zo subtiel met dieren aaien).
   Daniël mocht de appelschillen in hun eetbakje doen. Gauw genoeg pakte het aaibare konijn er een stukje schil uit en ging het heerlijk op zitten peuzelen. Daniël vond het erg grappig om te zien en schaterlachte erom. Hij legde vervolgens steeds een stukje schil voor het konijn neer, zodat ze zodra ze het ene stukje op had, kon beginnen aan het volgende. Uiteindelijk at ze de schilletjes uit Daniëls hand. Daniël hield het konijn met een handje in de nek vast en bleef maar stukjes schil onder haar neus duwen. Net zolang tot ze er echt genoeg van had en zich terug trok in het slaapvertrek. Intussen gooiden we ook wat de trap af voor het konijn beneden. Die vond de schillen net zo lekker als haar zusje.
   Eigenlijk wilde Daniël niet meer weg bij de konijnen, als het niet geregend had, weet ik ook niet of hij nog mee naar huis was gegaan. Toen we thuis kwamen was het eerste wat hij zei: 'Papa, konijnen eten geven leuk!' Maar goed dat Sinterklaas net weg is, want anders stonden er vast konijntjes op het verlanglijstje.

Dag 157 Sneeuwpret en een licht trauma

   Wat is het toch prachtig mooi, de sneeuw buiten, en wat een heerlijk excuus om weer even kind te mogen zijn. Gisteren heb ik samen met Daniël een sneeuwpop gemaakt. Daniël rolde de ballen een stuk vooruit, tot ze te groot werden en dan nam ik het over. Uiteindelijk moest ik het gezicht maken, want Daniël kon er niet meer bij. We zetten de sneeuwpop in de achtertuin, voor de deur, zodat we hem van binnen goed konden zien. Ik vond het helemaal fantastisch om te doen.
   Vandaag leek het papa een leuk idee om de slee te voorschijn te halen. Zelf heeft papa heel veel last van zijn rug, dus ben ik met Daniël met de slee op pad gegaan. Als ik ging rennen vond hij het eng. 'Mama, rennen niet leuk!' Na een minuut of tien rond gewandeld te hebben, viel de slee op zijn zijkant, met Daniël er nog op. Dat was natuurlijk huilen, hij had zich bezeerd. Maar ik moedigde hem een beetje aan en hij stapte weer op. Blijkbaar vond hij het toch niet zo leuk meer, want hij wilde vanaf dat moment de slee liever trekken.
   Aan het eind van de middag gingen we naar opa. Sam in de wagen en Daniël op de slee, dat was het idee. Sam zat helemaal ingepakt in een deken en in zijn jas, je zag alleen zijn ogen nog. Daniël hadden we ook warm ingepakt, maar op de slee zitten dat wilde hij echt niet. Dus hij ging lopen. Hij wilde wel perse de slee trekken. Je kunt je er iets bij voorstellen wat dat doet met het wandeltempo. Het is sowieso al vijftien à twintig minuten lopen, nu duurde het nog langer. Stom genoeg, toen Daniël zich toch even liet overhalen om op de slee te gaan zitten, viel die weer om (dit keer met papa aan het roer). Daniël liep tenslotte het hele eind, helemaal zelf, best knap.
   Maar we moesten ook nog terug. Daniël wilde perse lopen en perse de slee trekken, hij durfde er echt niet meer op te gaan zitten. Sam was moe en moest naar bed en Daniël ging veel te langzaam. Zodra één van ons de slee van Daniël overnam, ging hij dreinen: 'Ikke doen, ikke zelf doen!' We hebben er volgens mij nog nooit (al was het alleen gevoelsmatig) zo lang over gedaan om van opa thuis te komen.

Dag 156 Mijn lieve friemelaars

   Daniël is een 'haarfriemelaar'. Tijdens de borstvoeding of tijdens een knuffel of als hij lekker bij me op schoot zit, zit hij vaak met mijn haren te spelen. Dit heeft hij niet van een vreemde, want dat doe ik zelf ook. Vroeger tijdens het duimen deed ik het al ik veroorzaakte dan zulke knopen in mijn haar dat ik het met plukken uit mijn hoofd moest trekken, mijn mama vond vaak hele bosjes haar onder mijn bed maar ook nu nog als ik tv zit te kijken of zit te lezen, draai ik steeds een pluk haar om mijn vinger. Op de een of andere manier voelt dat prettig, rustgevend. En als Daniël het doet, ziet het er ook nog eens schattig uit. Daniël doet het ook bij zijn ene opa - die heeft best lange krullen (de andere opa is zo goed als kaal). Als Daniël bij opa op schoot zit, kroelt hij opa's nekharen. Dat ziet er altijd erg knus uit.
   Sam is geen 'haarfriemelaar' ik realiseerde me vandaag dat hij een ander soort friemelaar is, een 'neusfriemelaar'. Als hij drinkt of als hij lekker bij me op schoot zit, graait hij naar mijn neus, hij knijpt erin en voelt eraan. Volgens mij is daar niks schattigs aan. Als zijn nagels wat langer zijn, is het zelfs best pijnlijk.  Waarom hij het fijn vindt? Geen idee, misschien omdat het zo'n lekker groot, uitstekend deel van mijn gezicht is? Iets anders kan ik niet verzinnen. Navraag leert me dat hij het ook bij papa doet, misschien is dat voor hem wel rustgevend?! Het boek dat hij van Sinterklaas kreeg, is misschien daarom -behalve vanwege de naam van de hoofdpersoon- nog extra van toepassing op hem, het heet: 'Sams super snot.' Ben benieuwd wat ik later onder Sams bed ga vinden...
  

Dag 155 Over een mijlpaal en (f)rietjes halen

   Sam heeft weer een nieuwe mijlpaal bereikt: zijn eerste tandje is doorgekomen! Met zeven maanden en zestien dagen, is dat ruim een maand later dan Daniël was. Zou dat de slechte nachten van de afgelopen paar weken verklaren? Dan hoop ik dat we nu een paar goede nachten tegemoet gaan. Daar zijn papa en mama ernstig aan toe!
   Vandaag was papa borrelen omdat er afscheid wordt genomen van collega's. Ik at dus alleen met mijn mannetjes. Van tevoren had ik aan Daniël gevraagd wat hij dan wilde eten. 'Rietjes en ketten,' was zijn antwoord. Frietjes en kroketten dus. Mama vond het prima, lekker niet koken. Alleen zat ik ermee hoe ik dat logistiek zou gaan doen, zo zonder papa.
   Eerst frietjes halen en dan de kinderen ophalen bij het dagverblijf zou betekenen dat we koude friet moesten eten, dat zag ik niet zitten. Eerst de kinderen halen en dan friet, zou betekenen dat ik de kinderen allebei mee de snackbar in moest slepen, of alleen in de auto moest laten zitten. Dat zag ik eigenlijk allebei ook niet zitten.
   De oplossing: kijken bij de frietzaak of ik voor de deur kon parkeren, zo niet, doorrijden naar de Mac en door de McDrive. Gelukkig was er een plekje recht voor de deur van de snackbar. Ik liet de kinderen in de auto en racete naar binnen. Ik deed mijn bestelling en zei dat ik zo terug was en even bij mijn kinderen in de auto ging kijken. Ik kletste even met Daniël en Sam en ging weer naar binnen. Gelukkig bood een van de dames achter de balie aan me een seintje te geven als het eten klaar was, zodat ik bij de kids kon blijven. Even later kwam een van de andere klanten mij onze frietjes brengen - super lief.
   Bij deze zeg ik: Respect voor alle alleenstaande mama's! Die komen waarschijnlijk dagelijks zulke praktische problemen tegen.

Dag 154 ´t Heerlijk avondje...

   Eindelijk was het dan zover, pakjesavond. Rond half vijf kwamen oom en tante, nicht en neef en opa. Rond vijf uur, neef stond Pieten Stijl te dansen, werden er ineens pepernoten in de gang gegooid en werd er op het raam gebonkt. Even was Daniël compleet van de kaart. Vervolgens ging hij toch maar mee met zijn grote neef bij de deur kijken. En daar stonden ze dan, twee grote zakken vol met cadeaus. Daniël was door het dolle heen en neef (5 jaar) niet minder.
   De cadeautjes werden uitgespreid op de grond en de bedoeling was dat iedereen om de beurt iets zou openen zodat de anderen konden zien wat er was uitgepakt. Dat lukte maar deels. Binnen no-time waren alle presentjes uitgepakt. Volgens mij heeft Inpak Piet er minstens twee keer zo lang over gedaan om alles in te pakken.
   Daarna werd er volop gespeeld met de nieuwe aanwinsten. Daniël deed zijn grote neef in alles na. Hij vond zijn cadeautjes 'cool' en als neef met zijn benen over elkaar zat, zat Daniël ook met zijn benen over elkaar. Als neef ergens mee wilde spelen, wilde hij dat ook en als neef nog wat pepernoten nam, kon Daniël niet achterblijven. Zo grappig om te zien.
   Rond zeven uur nam de hele familie weer afscheid, waarbij Daniël zijn grote neef een dikke knuffel en kus gaf. Nog voor half acht lag het spul hier al in bed. Helemaal niet erg! Inmiddels is de kamer opgeruimd en staat de vaatwasser te zoemen. Ik geloof dat mama zo maar eens naar bed gaat...

Dag 153 Vol verwachting klopt ons hart

   Mama in de bocht vandaag. Natuurlijk moest ik weer veel te veel op het laatste moment voorbereiden om morgen Sint en zijn Pieten te kunnen ontvangen. En ik had ook nog een verjaardagsetentje, waar ik uiteraard te lang bleef hangen. Zie ook het late tijdstip van deze blog.
   Er moesten nog boodschappen worden gedaan. We eten morgen met groter gezelschap, zwager en schoonzus met de kinderen en opa zijn ook van de partij. Gelukkig maakt schoonzus soep, maar ik verzorg de broodjes. Dat was de makkelijkste van alle taken die ik had voor vandaag. Broodjes en beleg inkopen, check!
   Natuurlijk moeten we iets lekkers te eten hebben tijdens het verwachtingsvolle kloppen van ons hart. Is er toch bij de supermarkt geen strooigoed meer te krijgen. 'Sorry mevrouw, we kopen strakker in ziet u, gezien de huidige tijden. Anders moeten we alles na vijf december weer tegen veel te lage prijzen verkopen,' aldus de medewerker. Uiteindelijk vond ik ergens anders nog wel het een en ander om op tafel te zetten tijdens het 'heerlijk' avondje.
   Verder moest nog overlegd worden met de buurvrouw Bezorg Piet over het tijdstip waarop het voor ons prettig is om hem te ontvangen -of in elk geval de bergen cadeaus- en hoe Piet dat aan zou gaan pakken. Bovenal had mama de Inpak Piet nog het een en ander te doen vanavond. Deze had gelukkig papa een Inkoop Piet in kunnen schakelen om te kijken of de juiste chocoladeletters van het alfabet nog beschikbaar waren, voor ons hele gezelschap, wat gelukkig het geval was.
   Dus mama Sinterklaasje, een wijze les voor volgend jaar: Begin op tijd met de voorbereidingen...
  

Dag 152 Daniël had zijn ochtend niet

   Daniël huilt normaal eigenlijk nooit als ik weg ga bij het kinderdagverblijf, maar vandaag had hij zijn dag niet. Of eigenlijk, ochtend niet. Het begon er al mee dat hij hagelslag op zijn brood wilde, maar die was op. Daar kon hij zich nog redelijk bij neer leggen. 'Plakje kaas op brood,' is ook erg lekker.
   Vervolgens was Dora net op tv toen ik de mannetjes weg wilde gaan brengen. Normaal gesproken hou ik daar rekening mee en zet ik de televisie vlak voor Dora begint vast uit, om gezeur te voorkomen. Vandaag had ik daar niet bij stil gestaan, dus Daniël moest maar accepteren dat hij Dora niet af kon kijken. Nou dat was drama. Huilen: 'Ik hil Dora zien!' En natuurlijk wilde hij niet meer naar de kindjes. 'Ik hier blijven!'
   Uiteindelijk was de enige oplossing hem bij kop en kont pakken en in de auto planten. Eenmaal bij het dagverblijf moesten we een andere ingang dan anders gebruiken wegens werkzaamheden. Daniël wilde nog even met mij mee naar de hal om zijn jas op te hangen. Prima, maar in de gezamenlijke ruimte was hij aan het dralen en stond hij naar Zwarte Pieten plaatjes te kijken. Ik moest een beetje tempo maken en liep vast door naar de kapstok. Vlak voor zijn neus viel de deur dicht. Tja, dat werd natuurlijk weer huilen.
   Ik knuffelde hem en troostte hem en hij werd weer wat rustiger. 'Die, die, boekje lezen,' wees hij op een boekje in de gang. Ik wilde het boekje -over Sinterklaas- van de plank pakken, maar kreeg op mijn kop van de leidster. Die boekjes waren voor op de gang en daar mochten de kinderen niet aankomen. Dus Daniël kreeg voor de zoveelste keer die ochtend 'nee' op zijn rekest. Op de groep waren geen boekjes over Sinterklaas. Ik moest echt gaan en kon niet anders dan mijn lieverd in tranen achter laten bij de leidster. Ik troostte mezelf met de gedachte dat zulk kinderverdriet ook vaak snel weer over is.

Dag 151 Over grote babbels en kleine tijger

   Daniël kan erg goed praten voor zijn leeftijd. Dat is heel leuk, maar soms ook een beetje jammer, want hij verhaspelt niet zoveel. De meeste dingen spreekt hij goed uit, of bijna goed, waardoor er om uitspraak niet veel te lachen valt. Maar hij heeft nu een mooie, hij wil ook graag een 'peepengel' als Sam er ook één heeft. Een soepstengel dus, maar eerlijk gezegd vind ik 'peepengel' veel leuker klinken! Daniël heeft verder een mooie naam voor pindakaas. Hij noemt het kindakaas en dat klinkt weer als kinderkaas. Alsof pindakaas speciaal en alleen voor kinderen is.
   Vandaag zei hij ook nog iets schokkends. Hij was in bad geweest en ik was hem samen met papa aan het afdrogen. Papa vroeg aan Daniël: 'Wat heb jij daar?' En hij antwoordde doodleuk: 'Ik wil niet piemel hebben!' Papa en ik schoten in de lach, dat vond Daniël niet zo grappig. We kwamen er verder niet achter waarom hij geen piemel wil. Misschien een soort van omgekeerde penisnijd?
   We hebben een klein tijgertje in huis. Vandaag heeft Sam voor het eerst een klein stukje getijgerd. Ik weet niet of het een toevalstreffer was of dat hij nu gauw genoeg de smaak te pakken zal krijgen. Hij heeft in elk geval zijn eerste centimeters naar voren afgelegd, een mijlpaal!

Dag 150 Sinterklaas lust geen pepernoten

   Sinterklaas heeft er een trouwe fan bij, hij heet Daniël. Daniël zingt deze dagen het liefst de hele dag Sinterklaas-liedjes. 'Stoomboot, mama, zingen dan!' En tot mijn grote verbazing kent hij inmiddels bijna de volledige tekst van 'Zie ginds komt de stoomboot' - en dat voor een tweejarige.
   Vandaag was het summum, Sinterklaas kwam op het werk bij papa, wat een feest! Daniël zou Sinterklaas echt gaan zien en ook een handje geven. In het begin toen de Pieten binnenkwamen was Daniël nog een beetje verlegen. Maar toen de Pieten Sinterklaas buiten gingen ophalen, stond hij bij de deur zo'n beetje met zijn neus vooraan om Sinterklaas te zien. Eigenlijk wilde hij toen al meteen een handje geven, maar Sint zag hem over het hoofd en liep verder.
   De kinderen mochten allemaal hun cadeau ophalen en de bedoeling was om het dan met zijn allen tegelijk open te maken. Ik zei daarom tegen Daniël dat hij moest wachten tot Sinterklaas zou zeggen dat hij zijn cadeau mocht uitpakken. En daar ging Daniël met zijn -erg grote voor zo'n klein mannetje- pakketje, helemaal alleen naar voren, naar Sinterklaas. 'Open maken?' vroeg hij aan de Goedheiligman. Deze telde af voor de andere kinderen en hielp vervolgen mijn oudste met het uitpakken van zijn cadeau. Trots kwam hij zijn afstandsbestuurbare auto (ja die heb je al voor peuters, echt waar) vervolgens aan ons laten zien.
   Even later ging Daniël nog even bij Sint langs om hem een paar pepernoten te brengen, hij wilde namelijk graag zijn pepernoten delen met Sinterklaas, zo lief. In de auto zei hij later: 'Sinterklaas pepernoten niet lekker,' omdat Sint zei dat Daniël ze maar zelf op moest eten.
   Voor we naar huis gingen, kreeg Daniël nog een hand van Sinterklaas en mocht hij met Sint en zijn Pieten op de foto. Daniël was dolgelukkig. Wat een avontuur...

Dag 149 Weer wat geleerd

   Gisteravond werd Daniël nog een keer wakker voordat wij naar bed gingen. Hij was erg hartstochtelijk aan het huilen. Papa nam hem maar even mee naar beneden om te voorkomen dat Sam wakker zou worden van het gebrul. In principe doen we dat niet, maar Daniël was tenslotte ook een beetje ziek. Eenmaal beneden was Daniël meteen stil en zat te azen op de koekjes die op tafel lagen. Het liefst wilde hij ook nog een filmpje kijken op de Ipad. Zo ziek was hij dus niet, we hebben hem daarom maar vlug weer terug gelegd in zijn bedje.
   Rond twee uur was het weer raak. Meneertje zette het op een brullen. Ik erheen. Hij wilde niet stil worden, knuffelen hielp niet, zijn rug kriebelen hielp niet, even zitten hielp niet. Gauw genoeg was ik het helemaal zat, ik wilde ook slapen. Ik ging terug naar bed, maar Daniël bleef tekeer gaan. Vooruit nog een keer terug om te zeggen dat het mooi geweest was.
   Toen ik hem oppakte begon hij te schoppen en toen ik hem in bed legde ging hij rechtop zitten en werd echt driftig. Hij zette al zijn spieren schrap en zat te trillen van woede (ik hoop dat deze omschrijving helder is) waarbij hij bleef huilen alsof zijn leven er vanaf hing. Even wist ik echt niet wat ik ermee aanmoest.
   Ik besloot na even nadenken om op mijn knieën naast zijn bed te gaan zitten. Ik keek Daniël niet aan en ik negeerde al zijn negatieve gedrag, maar ik bleef wel bij hem. Al heel snel werd het gehuil minder hevig. Niet veel later trok Daniël de deken over zich heen en ging liggen, nog een beetje nasnikkend. Ik heb niet veel meer gezegd maar hem een aai over zijn bol en een kus gegeven en ben weggegaan. Vervolgens was hij zo weer vertrokken naar dromenland.

Dag 148 Muziek maken

   Daniël is vandaag toch gewoon naar het dagverblijf geweest. Hij had vanmorgen een temperatuur van 37,8 en was redelijk goed te pas. Het ene moment was hij enthousiast over de peutergym en het andere wilde hij niet naar 'de kindjes', maar dat is vanwege de peuterpuberteit niet zo vreemd. Hij wil voortdurend wel vaker dingen niet. We hebben het er maar op gegokt en uiteindelijk heeft hij het tot het eind van de dag volgehouden. Aan het eind van de dag was zijn temperatuur wel opgelopen tot bijna 39, maar hij bleef redelijk vrolijk.
   Thuis was hij afwisselend dreinerig en gezellig. Op een gegeven moment na het eten -hij at alleen wat brood- zei hij iets in de trant van buiten spelen. We vroegen of hij buiten wilde spelen, maar dat bedoelde hij niet. Na even puzzelen en doorvragen, kwamen we erachter dat hij zei: 'Belletje spelen.' Daarmee bedoelde hij dat hij met de muziekinstrumenten wilde spelen. We hebben -mede dankzij onze lieve buren- een houten kistje vol met instrumenten.
   Met zijn vieren zaten we op de grond met de muziekinstrumenten en maakten we muziek. Sam rammelde met de belletjes en Daniël blies op de fluit en ramde ermee op de xylofoon, papa speelde op de mondharmonica en ikzelf rammelde met de regenmaker.
   Op een gegeven moment zong Daniël iets onverstaanbaars heel hard in de microfoon -zo'n plastic galm ding- het klonk ongeveer zo: 'Maaarie heppiebarielow.' (Als ik het goed onthouden heb.) Hij zong het een paar keer keihard en zei daarna: 'Mooi liedje, he?' Papa en ik zijn nu erg benieuwd of we er ooit achter zullen komen welk (Engelstalig???) liedje hij op zijn manier zong.

Dag 147 Daniël is ziek

   Toen papa en ik gisteren naar bed gingen, hadden we het al in de gaten, Daniël voelde behoorlijk warm aan. Midden in de nacht werd hij nog een keer huilend wakker. Papa ging erheen en vond nog steeds dat hij warm aanvoelde. Vanmorgen leek het echter wel mee te vallen. Hij was niet meer zo warm en -ook al had hij geen zin in zijn brood- de pepernoten uit zijn schoen at hij allemaal op. Dus heb ik beide mannen toch maar naar het dagverblijf gebracht, op hoop van zegen.
   Rond twaalf uur ging mijn mobiel. Ik wist eigenlijk meteen dat het de leidster van Daniël zou zijn. Ja hoor, hij wilde niet eten en drinken en ze hadden zijn temperatuur opgenomen. Die was 38,5 of ik hem wilde komen halen. Ze hadden hem in bed gelegd dus ik had de tijd om een en ander te regelen op het werk.
   Een uur later pikte ik mijn mannetjes op. Daniël was een beetje aanhankelijk, maar vrolijk. Thuis wilde hij liever op de bank dan in bed. Hij had nog niet veel geslapen en ik dacht dat hij misschien op de bank in slaap zou vallen. Dat zat er dus niet in. Hij stond steeds op om een knuffel te pakken of een boek en ging weer rechtop zitten om naar Sam te kijken enzovoort. Na een uurtje had ik het wel gezien met het bankhangen, meneertje moest toch maar zijn bedje in.
   Hij sliep ruim twee uur en was gewoon weer vrolijk toen hij opstond. Weliswaar nog een beetje warm en met weinig eetlust, maar echt ziek kun je het ook niet noemen. As we speak kruipt hij achter een trein aan door de kamer voortdurend zeggend: 'Tjoeke, tjoeke tuutuut.'
   Lastig wat we er nou morgen eens mee moeten doen. Zoals hij nu rondsjouwt lijkt het reuze mee te vallen en kan hij morgen misschien best naar het dagverblijf. Maar als hij halverwege de dag toch weer moet worden opgehaald zou ik mezelf een slechte moeder vinden. Ik wil perse naar het werk vanwege een cursus en papa heeft bijna geen dagen meer. Wat een dilemma!

Dag 146 Helpende handjes

   Daniël is super behulpzaam. Zeker nu hij ook precies weet wat er van hem verwacht wordt als je hem iets vraagt. Vanmorgen was ik bezig Sam te verschonen en toen ik zijn broek al uit had kwam ik er pas achter dat er geen schone luiers meer in zijn commode lagen. Ik kan Sam nu hij kan draaien echt niet meer alleen op de commode achterlaten, dus ik vroeg aan Daniël of hij een luier wilde gaan pakken op zijn kamer (ze hebben in luiers al dezelfde maat en het zal niet lang duren of het is bij kleding ook zo). Even later kwam Daniël aan met een luier uit zijn la.
   De vieze luiers gooien we altijd bij Daniël op de kamer weg, want we hebben maar één zo'n emmer met plastic erin die geurtjes tegengaat. Als ik klaar ben met verschonen van Sam, is Daniël -ongevraagd- al onderweg om de vieze luier op zijn kamer weg te gooien. Zo pakt hij ook zonder dat ik het hoef te vragen een spuugdoekje als Sam spuugt, erg attent! Verder wil hij zijn broertje maar al te graag de fles geven. En als ik niet oplet deelt hij al zijn eten ook met Sam, maar die mag natuurlijk nog niet alles hebben.
   Daniël wil ook altijd helpen met dragen. Of het nu Sam is in de maxi-cosi, een tas of het boodschappenkratje. 'Ikke ook doen!' zegt hij dan. Dat wil hij ook als ik was aan het vouwen ben - totaal niet praktisch want hij snapt het principe van vouwen nog niet en maakt propjes van alles wat hij in zijn handen krijgt. Of als ik ga stofzuigen - inmiddels geef ik hem dan de kruimeldief want anders hangt hij voortdurend aan de stang van de grote stofzuiger en dan kom ik geen stap verder.
   Ben benieuwd of hij over een jaar of vijf a tien nog steeds staat te trappelen als ik hem vraag om me te helpen door de tafel te dekken of een boodschap te doen. Laat staan dat hij het -ongevraagd- uit zichzelf oppakt of aanbiedt. Ik weet van mezelf dat ik op een gegeven moment helemaal niet meer zo behulpzaam was voor mijn lieve mama...

Dag 145 Iedereen is lief

   Ik had Daniël naar bed gebracht vanavond en hij vraagt dan eigenlijk altijd of papa hem ook nog even komt knuffelen. We hadden visite rond bedtijd, waardoor papa pas wat later naar boven ging. Hij maakte Daniël wakker toen hij op zijn slaapkamer kwam, hij was net in slaap gevallen. Papa gaf Daniël een kus en zei: 'Je bent lief, Daniël.' Daniël antwoordde: 'Papa is ook lief en mama is lief en Sam is ook lief!' Wat kan ik daar nou nog aan toevoegen?!

Dag 144 (S)lome zondag

   We hadden een slechte nacht. Sam heeft een beetje verhoging, hij is erg verkouden en hij werd daarom zo'n beetje elk uur even wakker, huilde wat en viel weer in slaap. Daniël werd om twee uur heel hard huilend wakker. Ik heb een poosje met hem op schoot gezeten om hem te troosten. Rond vier uur besloot ik dat Sam een ui op zijn kamer nodig had en dat ik hem moest gaan kwellen met zoutoplossing in zijn neus in de hoop dat hij dan toch nog een paar uur achter elkaar zou slapen. Dat hielp. Rond zeven uur werd hij weer wakker, ik gaf hem de borst en legde hem meteen terug en vervolgens sliepen beide mannen tot half negen(!). Dat is ongekend. Papa ging met de mannetjes naar beneden en ik mocht nog even blijven liggen.
   Eenmaal uitgeslapen besloot ik met Daniël in bad te gaan. Daniël vindt het super leuk als ik mee ga in bad. We hadden heel veel schuim gemaakt en hadden de grootste lol. Sam kwam er ook nog even bij toen hij wakker was. Wat een heerlijk gevoel om met je twee ukkies in bad te zitten en lol te maken.
   Tijdens het middagdutje deden papa en ik snel samen de noodzakelijke huishoudelijke taken. Toen de mannen weer wakker waren kregen ze fruit. Ik pelde mandarijnen voor Daniël en mezelf en hij bleef maar zeggen: 'Nog meer, nog meer!' Uiteindelijk aten we er samen wel vijf. Hij heeft zijn portie vitamientjes dus weer dubbel en dwars binnen.
   Papa keek al spelend met de kinderen de voetbalwedstrijden op tv en ik bereidde onderwijl het eten voor. Dat moest drie kwartier in de oven en die tijd hebben we buiten doorgebracht. Daniël lopend en Sam in de wagen. Even uitwaaien in de herfstwind. Papa en mama keken elkaar aan. We hadden geen woorden nodig om het geluk te delen dat we voelden zo aan de wandel met ons gezinnetje.

Dag 143 Suffe mama

   Ik voelde me vandaag een beetje een ezel. Of eigenlijk, nog dommer dan een ezel, want ik stootte me dus wel mooi voor de tweede keer aan min of meer dezelfde steen. Vanmiddag begon het middagdutje van Daniël wat later dan normaal, want we waren naar onze aanstaande bolide (foto volgt) wezen kijken en hadden daarna nog even koffie gedronken bij opa en oma.
   Tegen vier uur was Daniël nog steeds niet wakker en hoorde ik Sam huilen. Ik haalde Sam uit bed en bedacht dat ik even bij Daniël ging kijken, want als hij veel langer slaapt dan tot vier uur, dan komt zijn nachtrust in gevaar. Meestal wordt hij dan wakker als ik de kamer op kom. Met Sam op de arm liep ik Daniëls kamer binnen.
   Ik rook meteen dat er iets niet helemaal klopte. Ik liep wat dichter naar zijn bedje en kreeg een dejá vu toen ik zag wat het was dat die geur verspreidde. Daniël had de tube met haargel uit de la gepakt en álles zat onder. Bed, dekbed, trui, snoet, handen. Hij lag ondertussen heel lief te slapen bovenop de tube gel en met een grote pot sudocrem onder zijn arm (gelukkig had hij die niet open gekregen) en alle andere tubes uit die la lagen over het bed verspreid.
   Ik zei -lichtelijk ontdaan-: 'Daniël wat heb je nou gedaan?' Daar schrok meneertje wakker van. Hij was een beetje huilerig, niet eens omdat ik quasi boos was, maar vooral omdat hij waarschijnlijk niet lang had geslapen. Daar was hij blijkbaar te druk voor geweest...
   Heel boos kon ik niet zijn, ik had er natuurlijk rekening mee moeten houden dat hij op een dag die la open zou kunnen maken. Bovendien mocht ik allang in mijn handen knijpen dat hij de pot sudocrem niet open had gemaakt, op dag 42 'Een vet middagdutje' heb ik gezien wat daarvan het resultaat kan zijn. Uiteindelijk was het uiteraard toch echt míjn schuld!

Dag 142 Schoen zetten

   Daniël houdt zich steeds meer bezig met Sinterklaas. Hij zingt al een Sinterklaas liedje: Sinterklaas kapoentje. Vanmorgen bij het dagverblijf keek hij naar een poster met zwarte pieten en zei: 'Sinterklaas nou?' Hij miste de goedheiligman in het plaatje. Toen we naar huis gingen vertelde de leidster dat Daniël een mooie tekening had gemaakt voor Sinterklaas voor in zijn schoen.
   Na het eten gingen we dus zijn schoen zetten, bij de achterdeur, met de tekening erin. Dat mocht hij zelf doen. Hij mocht ook de schoen van Sam erbij zetten. Ik legde uit dat zwarte piet er dan vannacht misschien wat in zou komen doen. 'Pepernoten!' zei hij enthousiast, maar hij vond het wel een beetje spannend. Papa ging voorlezen - een boekje dat over zwarte piet gaat. Toen ik later nog even bij hem ging kijken zei hij: 'Zwarte piet niet zien, donker buiten.' Ik ben nu benieuwd of hij vannacht gewoon doorslaapt of dat hij toch wakker wordt van de spanning...

Dag 141 Autojacht

   Onze trouwe vierwieler, die ons de afgelopen vijf jaar van hot naar her heeft gebracht, is vanaf vandaag officieel ten dode opgeschreven. Hij is niet meer te reanimeren en zijn motor zal nooit meer dat zachte, ronkende geluid produceren, het blijft bij een droog: 'KGGGGG, KGGGG.' De auto waarin we onze pasgeboren baby'tjes van het ziekenhuis naar huis hebben gebracht zal tot een klein pakketje worden gevouwen en worden begraven op het autokerkhof onder andere overleden auto's. (Of wat doen ze tegenwoordig met auto's die gestorven zijn?) Als ik het zo schrijf, zou ik er haast sentimenteel van worden...
   Vandaag gaat het even niet over de kinderen, maar over auto's. We zijn namelijk op jacht naar een nieuwe auto. Indirect gaat dat natuurlijk toch over de kinderen, want zij moeten erin passen met hun hele hebben en houden. (Kinderwagens, campingbedjes enzovoort.) Ik ben gaar van het discussiëren over de eisen waaraan een nieuwe auto moet voldoen. Diesel of benzine? Station of hatchback? Gaar van het snuffelen op internet naar auto's die ook de goedkeuring van papa kunnen wegdragen - papa gaat voor goede looks en de juiste tint. En ook -vooral- gaar van het nadenken over wat zo'n auto dan mag gaan kosten en hoe we dat gaan betalen.
   Ik heb vanavond al veel te lang achter de computer gezeten, het is de hoogste tijd om even te ontspannen op de bank. Morgen jagen we weer verder. Als we zijn geslaagd, zal ik een mooie foto van onze nieuwe aanwinst plaatsen.

Dag 140 Broederliefde (3)

   Sinds een paar dagen heeft Daniël weer een extra lieve actie voor zijn broertje. Sam krijgt nog steeds veel kusjes van Daniël. Ook zegt Daniël regelmatig: 'Sam aaien' en voegt dan daad bij woord. Hij probeert meestal ook Sam aan het lachen te maken met gekke bekken als hij verdrietig is.
   Nieuw is dat Daniël 's-avonds tijdens het bedritueel zijn 'opwindbare-muziek-Nijntje' naar Sam komt brengen. Grote vent Daniël kan wel zonder muziekje, hij vindt blijkbaar dat Sam het harder nodig heeft. Daniël doet voor Sam zijn best het konijntje op te draaien, al lukt dat nog niet zo goed. Dat neemt niet weg dat het natuurlijk een gebaar is waar je als mama van smelt!

Dag 139 Kruiples

   Sam vindt het heerlijk om op zijn buik op de grond te liggen, met zijn wereld aan zijn voeten. Het is alleen wel erg frustrerend voor hem als er iets net buiten handbereik ligt wat hij graag wil hebben. Hij kan zich rollend verplaatsen naar opzij en zijn tijgerpogingen lopen op het moment uit in hele kleine stukjes achterwaarts schuiven. Problematisch zijn daarom vooral de voorwerpen die zich recht voor hem bevinden in zijn gezichtsveld, bijna voor het grijpen, maar toch nét niet. Als hij moeite doet om zo'n begeerd object te pakken te krijgen, raakt hij er alleen maar verder van verwijderd. Dat is uiteraard erg frustrerend voor onze klein man.
   Vandaar dat ik Daniël vandaag de opdracht gaf om Sam kruiples te geven. Eerst dacht Daniël dat dat inhield dat hij aan Sam moest gaan sjorren en trekken. Dat leek mij niet de beste manier, dus ik zei dat hij het misschien beter kon voordoen aan Sam. En daar ging Daniël al kruipend rondjes door de woonkamer. Gevolgd door de aandachtige blik van Sam. Telkens wanneer Daniël achter de bank ging, stond hij even op om een klein stukje te lopen -dat kon Sam tenslotte toch niet zien- zodra hij weer in beeld van Sam kwam kroop hij weer verder. Onderwijl zeggend: 'Kijk Sam, zo moet dat!' Nu ben ik benieuwd of het een dezer dagen ook landt bij Sam, zodat hij zijn grote broer helemaal kan volgen en niet alleen met zijn ogen.

Dag 138 Panne

   Vanmorgen toen we eindelijk helemaal gesetteld waren in de auto, alle spullen mee, kinderen ingepakt en ingesnoerd en ik eenmaal achter het stuur kroop en de sleutel omdraaide in het contact, klonk het: 'Kggggg, kgggg, kgggg.' Veel meer kwam er niet uit onze auto. Daniëls stem klonk monter van de achterbank: 'Doet het niet. Auto niet rijden.' Nee, zucht, de auto wilde niet rijden. Ook niet toen ik het even later nog eens probeerde en nog eens.
   Dat werd dus wandelen naar het dagverblijf. Ik zette Daniël in de kinderwagen en hing Sam op mijn buik in de draagzak -leuk met de gezichten naar elkaar toe- en begon de wandeling van een kwartier naar het dagverblijf. Zoals verwacht hadden Sam en Daniël de grootste lol. Ik belde papa met het slechte nieuws dat de auto het niet deed en zei dat mijn lieverds in elk geval wel lekker aan het 'geiten' waren. 'Waar zijn de geitjes?' vroeg Daniël.
   Ik hoopte dat de auto wel zou willen starten als de mist later op de dag opgetrokken zou zijn, maar tevergeefs. Stiekem begon ik toen toch wel een beetje te balen, want opa -mijn papa- wordt morgen zestig en ik was toch wel van plan daar bij te zijn. Maar met twee kinderen en een kleine veertig kilometer om te overbruggen, zou dat zonder auto niet gaan lukken.
   Gelukkig zorgde diezelfde opa voor de oplossing. Hij kwam onze auto halen met een ambulance achter zijn bus en nam zijn kleine Kia-autotootje voor ons mee op de ambulance. Zo kan ik morgen gewoon met de kinderen naar hem toe in het koekblikje. En zo konden papa en ik de kinderen ook met de auto ophalen bij het dagverblijf. Helemaal super natuurlijk, maar we zaten met ons gezinnetje wel als sardientjes in een blik. Die Kia is namelijk niet echt een gezinsauto.

Dag 137 Mijn grote kleine ventje

   Daniël wordt steeds zelfstandiger:
*  Trap op en af is een eitje voor hem.
*  Hij wil het liefst zelf zijn brood smeren - dat vind ik alleen niet zo'n goed idee, ik voorkom graag dat hij het hele pak hagelslag over zijn brood uitstort.
*  Hij doet zelf het portier van de auto open en klimt meestal zelf in zijn autostoel - behalve als ik geen geduld heb om daarop te wachten.
*  Hij wil graag alle deuren -waarvan de klink niet omhoog staat- zelf open doen en wordt heel boos als ik hem vóór ben. Laatst heeft hij de hele weg van het dagverblijf naar huis gehuild omdat hij zelf de deur open wilde doen.
*  Hij kan nu -met een trucje- zelf zijn jas aan doen. (Ik leg de jas met de kraag naar hem toe en de binnenkant naar boven voor hem op de grond. Hij doet zijn armen in de mouwen en laat de jas over zijn hoofd op zijn plaats vallen. Als je de beschrijving niet snapt en je hebt het nog nooit iemand zien doen, probeer het maar eens uit, het is heel makkelijk.)
*  Jas en schoenen uit doen, is voor hem inmiddels kinderspel. 
*  Als het even kan wil hij liever ook geen handje meer als we op straat lopen. Dat  maakt me soms een beetje weemoedig. (Zelfstandigheid, prima, maar ik vind het zo fijn om zijn handje in de mijne te voelen -puur eigenbelang dus.)
*  Verder is hij heel schoon op zichzelf. Hij weet zelf wanneer zijn handen gepoetst moeten worden en pakt dan graag zelf de 'snoetenpoetsen' uit de kast. Hij gooit het gebruikte doekje daarna ook meteen even weg, netjes in de prullenbak.
*  Vandaag toen we aan het wandelen waren zei hij: 'Ik heb snottebel. Mama doekje?' Geweldig, toch?
   Gelukkig heeft hij me voor heel, heel, heel veel dingen nog wel nodig. En is mijn grote mannetje soms toch nog heel klein...

Dag 136 Sinterklaas-kriebels

   Voor Daniël begint Sinterklaas dit jaar een beetje te leven. Afgelopen week maakten ze op het dagverblijf al een Pietenmuts voor tijdens de intocht. Daniël is er helemaal blij mee en wil hem al een paar dagen steeds op. Hij begint ook voortdurend te zingen, op de wijs van 'papegaaitje leef je nog' klinkt het dan: 'Sinterklaasje leef je nog, hie-ja-dee-ja.' Geen idee of dit zijn eigen vondst is, of dat ze dat op het dagverblijf hebben gezongen.
   Gisteravond kwam opa nog even bij ons langs. Hij komt dan vaak met de sleutel zelf naar binnen. Papa en ik waren boven de jongens in bed aan het leggen. We hoorden de lage stem van opa van beneden: 'Hallo!' Dus ik vroeg aan de jongens: 'Hey, wie komt daar aan?' Zegt Daniël: 'Sinterklaas!'
   Vandaag gingen we de intocht bij oom S. en tante D. kijken. We hadden dit gisteren al aan Daniël verteld en waarschijnlijk vond hij het toch erg spannend, want hij is vannacht wel drie keer huilend wakker geworden. Hij had het op dat moment verder niet over Sinterklaas, maar toch, normaal wordt hij niet drie keer in één nacht wakker. En toen het vandaag dan eenmaal zover was en we met zijn allen bij oom S. en tante D. voor de tv zaten, had Daniël aandacht voor alles, behalve Sinterklaas op televisie...
   Enne als hij er vanavond niet zelf over begint, laat ik hem zijn schoen niet zetten, in de hoop een nieuwe slapeloze nacht te voorkomen. Dan zet ik hem -als hij naar bed is- wel even voor hem.

Dag 135 Over Sam

   Vandaag ging ik voor het eerst samen met Sam onder de douche. Hij was wel al een paar keer met papa onder de douche geweest. Hij geniet er heel erg van om te douchen, zo leuk! Daniël moest er op die leeftijd echt niets van weten. Die zette het meteen op een brullen. Dat duurde heel lang, tot van de zomer, toen wilde Daniël af en toe wel eens onder de douche, maar nu eigenlijk ook niet meer. Sam vindt het fantastisch, hij piept niet, zelfs niet als er water over zijn gezicht stroomt.
   Sam begint zich steeds meer door de ruimte te bewegen. Hij probeert ook af en toe al te kruipen, hij steekt dan zijn kontje de lucht in. Vandaag lag hij op het kleed in de kamer en toen ik even later weer keek had hij zich al naar de keuken gerold. Hij was daar druk bezig de houten vloer te inspecteren. Goed kijken, erop slaan, nog eens kijken, mooi hoor zo'n vloer.
   Sam begint ook steeds meer te kletsen. De variatie in geluidjes wordt groter. Soms denk ik iets te horen van 'lekker ding' of 'laat maar'. Maar zijn stopwoordje is 'he' dat zegt hij de hele dag door. 'He, he, he, he.' Op het dagverblijf hadden ze daar de grootste lol om. Eén van de leidsters zegt vaak aan het eind van haar zin he en dan echoot Sam meteen: 'He.' Dat is natuurlijk erg lollig om te horen.

Dag 134 Oppassen!

   Dag 134 heeft wat vertraging opgelopen. We zijn gisteravond uiteten gegaan met opa en oma, met broer, zus en aanhang omdat opa dinsdag de prachtige leeftijd van zestig jaar gaat bereiken. Het was een complete verrassing voor hem. Daniël en Sam mochten uiteraard niet mee. Vriendin K. kwam graag oppassen. En ze heeft het super gedaan, waarvoor respect!
   Vriendin K. heeft zelf nog geen kinderen en ze mocht nu tijdens spitsuur ineens op twéé kleine mannetjes passen, dat vraagt best wat van een nog relatief onervaren verzorger. Ik had wel al een voorzetje gemaakt met koken en toen ze binnenkwam ging Sam nog een dutje doen, zodat ze niet meteen de aandacht hoefde te verdelen over twee kinderen en het fornuis.
   Daniël wilde uiteraard niet eten. 'Kikhilniet' is de favoriete uitspraak van het moment. K. was zo wijs om gewoon aan tafel te gaan zitten en te beginnen met eten. Daniël kwam er toen vanzelf gauw genoeg bij zitten. Hij wilde geen groente (dat is nieuw) maar at zijn vissticks met smaak. 'Lekker vleesje!' zei hij.
   Ik had uitgelegd in welke volgorde ik meestal de dingen doe, maar eraan toegevoegd dat ze ook rustig mocht improviseren als het zo uitkwam, en dat had ze heel handig gedaan. Sam kreeg eerst de fles, voor Daniël naar bed ging (ik doe het meestal andersom) en Daniël ging daardoor wat later naar bed. Vervolgens wilde hij natuurlijk extra verhaaltjes voorgelezen hebben. K. heeft toen op een gegeven moment gezegd dat hij nog even zelf mocht lezen, maar dat zij naar beneden ging, precies wat ik zelf ook altijd doe. En rond acht uur was het stil -tot wij thuis kwamen- perfect dus.
   Lieve K. dankjewel, wij hebben genoten van een heerlijk avondje uit!

Dag 133 Boys will be boys

   Bij de laatste voeding die ik Sam zojuist gaf, was het zover. Daniël had het op een gegeven moment ook: aandacht voor dat 'geval' waar de melk uit komt. Heel geïnteresseerd was hij aan het kijken, je zou haast kunnen zeggen was hij studie aan het maken van mijn borst. En in eerste instantie begon hij heel voorzichtig, met één vingertje mijn tepel aan te raken. Je hoorde hem haast denken: 'Hey, als ik die indruk, veert hij weer terug, leuk spelletje!'
   Tot dusver was ik het tafereel rustig aan het bekijken. Ik dacht: 'Laat maar op onderzoek uitgaan, nieuwsgierigheid is goed.' Maar daar kwam toch echt verandering in toen hij na een paar minuten besloot er eens met zijn hele hand flink in te knijpen. 'Auw!' Dat deed behoorlijk pijn. Ik kan dus nu vast beginnen met de eerste seksuele voorlichting: wees voorzichtig en respectvol voor je geliefde, doe de dame in kwestie geen pijn...

Dag 132 Groot geluk

   Zojuist na het eten lagen mijn mannetjes samen op het grote speelkleed. Daniël gaf Sam steeds andere duploblokken om te proeven. Intussen was hij zelf bezig met zijn helikopter van duplo. Ze genoten allebei zichtbaar en mama misschien nog wel het meest!

Dag 131 Rapley baby

   Sam is sinds kort toe aan vaste hapjes. Fruit gaat er geraspt redelijk in, de ene keer wat meer dan de andere keer. Brood lijkt hij helemaal geweldig te vinden. Hij vindt het super om zelf een korstje in de hand te hebben en daarop te sabbelen. Maar hij vindt het ook lekker als ik kleine stukjes brood in de zijkant van zijn mond stop eventueel met een beetje boter erop. Laatst heeft hij zo zeker een halve snee brood gegeten. Voor elk hapje deed hij zijn mond weer even enthousiast open.
   Maar dan groente... Daar houdt meneertje niet van. Ik heb al allerlei verschillende groentes geprobeerd - alles gepureerd. Vandaag dacht ik ineens, misschien werkt het beter om hem ook van de groentes een stukje in de hand te geven, volgens de Rapley methode. (Bij Daniël deed ik dat ook af en toe toen hij zo klein was, maar die at ook zonder tegensputteren achter elkaar zijn prakjes op.) 
   We aten vandaag wortelenstamp en ik hield een kleine peen achter die ik over de lengte in vieren sneed. Nou dat was een schot in de roos, Sam heeft bijna de helft van de peen op zitten peuzelen. Hij knaagde zelf op een stuk en ik stopte kleine stukjes in zijn mond, en dat mondje bleef maar open gaan!

Dag 130 Peuterpraat

   Vandaag wil ik weer wat prachtige peuteruitspraken opschrijven zodat ze bewaard blijven voor het nageslacht.

   Daniël is de laatste dagen met emoties bezig. Misschien omdat we een prentenboekje over emoties uit de bieb hebben gehaald. Sindsdien komt af en toe, ineens, helemaal uit het niets de uitspraak: 'Wat doe je me verdriet!' Hij zegt het heel serieus met een fraaie zucht erbij. Dat is zo grappig om uit de mond van een tweejarige te horen. Als ik hem dan vraag waarom, heeft hij geen antwoord, hij plaatst het ook niet in de juiste context, als hij het zegt is hij eigenlijk nooit verdrietig.

   Vanmorgen hadden Daniël en ik de volgende conversatie:
D.: 'Ikke op bed klimmen?'
Ik: 'Je klimt maar een eind raak.'
D.: 'Draak hoeft niet!'
Ik: 'Wil je geen draak.'
D.: 'Nee, draak is boos.' En even later: 'Domme draak.'

   Daniël wil vaak soms iets niet, als hij dat twee keer moet zeggen, omdat wij niet direct reageren op wat hij niet wil, of omdat het gewoon toch moet, gaat hij extra goed articuleren. 'Kik hil niet!!' wordt het dan.

Dag 129 Een prima zaterdag

   Soms ga ik in het begin van de avond hier achter de pc zitten -uit gewoonte, want na 129 dagen is het inmiddels een ingesleten gewoonte aan het worden- en heb ik geen inspiratie. Heel soms gebeurt dat. Meestal, als ik dan een tijdje naar het scherm heb gestaard en in gedachten de dag nog eens door heb genomen, weet ik alsnog waarover ik zal schrijven. Zelfs als de kindjes naar het dagverblijf zijn geweest ook al heb ik ze dan relatief weinig gezien.
   Maar vandaag weet ik het gewoon echt even niet en de mannetjes zijn niet eens naar het dagverblijf geweest. Het was een heel gewone dag, zoals de meeste dagen overigens. Vanmorgen had ik hardlooptraining en ging ik om acht uur weg toen de rest van het huis net wakker begon te worden. Toen ik terug kwam heb ik de was gedaan. Tijdens het middagdutje van de mannen heb ik zitten lezen. In de middag hebben we met zijn vieren gewandeld en daarna was het tijd om te koken en eten. Niets spectaculairs dus, eigenlijk een prima zaterdag!

Dag 128 Slappe lach

   Net zaten we met zijn allen aan tafel. Daniël op zijn mooie rode kinderstoel en Sam in de wipstoel boven op tafel. Het zondagskrantje was net in de bus gegooid en ineens begon papa een spelletje. Hij sloeg Daniël op zijn bolletje, toen mij, toen Sam en toen zichzelf. Hij maakte er een grappig geluidje bij, telkens als hij iemand raakte. Sam begon te schateren toen hij de krant op zijn koppie kreeg en moest nog harder lachen dat papa ook zichzelf sloeg.
   Reden genoeg voor papa om nog een rondje te meppen en nog een en nog een. Sam moest steeds harder lachen en wij dus ook. Wat fantastisch als je baby zo'n lol heeft! We hebben zeker tien minuten 'krantenmeppertje' gedaan. Uiteraard wilde Daniël toen ook even meppen, maar dat vond Sam toch minder grappig en toen was de lol er weer af.