Dag 31 Schuldgevoelens

Soms maak je als mama wel eens een inschattingsfout en dan voel je je even schuldig. Eventjes maar, want de kunst is om het dan weer los te laten. Gisteravond, tijdens het typen van dag 30, was Daniël aan het huilen. De laatste weken huilt hij meestal heel even en gaat dan lekker slapen. Blijkbaar heeft hij dat even nodig om in slaap te komen. De fase van uren huilen die hij had bij dag 5 is al weer een hele tijd voorbij. Maar met die periode nog in mijn achterhoofd had ik gisteren zoiets van: 'Laat maar even huilen. Hij wil vast aandacht en voor je het weet gaat hij weer elke dag proberen op die manier aandacht te trekken.' Ik ging daarom rustig door met het typen van mijn stukje. Toen ik klaar was huilde Daniël nog steeds. Het duurde inmiddels toch al gauw een half uur. Vooruit dan, toch maar even naar boven.
Boven deed ik de deur van zijn kamertje open en ik rook het meteen, meneer had gepoept. Arm manneke, hij had alle reden om te blijven huilen. Ik zou ook niet willen gaan slapen met een poepbroek...

Dat doet me denken aan een voorval een tijd geleden. Ik haalde Daniël op bij het dagverblijf, Sam was nog niet geboren. In de auto zei Daniël een paar keer: 'Poep.' Dus ik beloofde dat ik bij thuiskomst naar zijn luier zou kijken. Eenmaal thuisgekomen ging ik aan de slag om te zorgen dat we konden eten. Papa zou niet thuis eten, dus ik was alleen met Daniël. Hij was wat aan het dreinen, maar dat is wel vaker als hij de hele dag weg is geweest en honger heeft. Vervolgens aan tafel at hij slecht en bleef hij huilerig. Ik snapte er niets van, meestal helpt een bord eten hem weer op de been. Ineens realiseerde ik me dat hij in de auto al over poep was begonnen. Ik snel controleren, en ja hoor, hij had gepoept. Geen wonder dat hij niet wilde eten.
Toen voelde ik me ook schuldig. Maandenlang denk je, ik zou willen dat hij kan zeggen wat er aan de hand is. Begint hij te praten en kan hij het aangeven, luistert mama niet...