Vandaag ging
ik samen met Daniël naar het overdekte winkelcentrum hier in de buurt. Daar
aangekomen was ik even aan het twijfelen: laat ik hem zelf lopen of neem ik de
buggy mee naar binnen. 'Weet je wat,' dacht ik, 'Daniël mag kiezen'. Nou dat
heb ik geweten. Natuurlijk wilde meneer zelf lopen, want het is ten slotte al
een hele vent.
Eerst moesten we met een roltrap zonder treden naar boven -een soort schuine lopende band- dat vond hij natuurlijk machtig mooi. Eenmaal binnengekomen ging Daniël aan mijn hand van: spring-spring-spring. Dat wisselde hij af met stukjes rennen: 'Rennen mama!' Ik zag de bui al hangen, op die manier is binnen vijf minuten al zijn energie op. Maar ja, probeer zo'n enthousiast mannetje maar eens af te remmen...
En inderdaad, vanaf de derde winkel was het: 'Mama d(r)agen.' Nou ben ik best sterk -al zeg ik het zelf- maar Daniël weegt inmiddels over de twaalf kilo en als je dan ook nog wat tassen vast moet houden (met daarin biebboeken), dan is hij toch best zwaar om te dragen. Dus de volgende keer gaat de buggy gewoon weer mee en dan moet híj die maar duwen als hij wil lopen. Misschien dat ik er dan in ga zitten.
Vanmiddag moesten papa en ik allebei naar de tandarts. Dus daar gingen we dan met het hele gezin. Nu ben ik, als het om de tandarts gaat, een echte schijtluis. De laatste jaren is het wel iets beter geworden, maar ik ben verre van een held in de stoel. Natuurlijk is die angst iets wat je niet op je kind wilt overbrengen, en daar ga ik dan ook mijn best voor doen. Het blijkt alleen knap lastig om rustig te blijven zonder krampachtig luchtig te gaan doen. Maar het lijkt erop dat het goed is gelukt vandaag.
Eerst ging papa in de stoel en zei Daniël al: 'Ikke ook!' De tandarts nodigde Daniël daarna uit te gaan zitten en ook naar zijn tanden te kijken. Hij mocht zelf op de stoel klimmen en eerst het spiegeltje waarmee de tandarts ging kijken even vasthouden. Dat werkte hartstikke goed om Daniël op zijn gemak te stellen. (Volgens mij deden tandartsen dat in mijn tijd echt niet zo, toch? Dan was ik vast niet zo bang geweest.) Zonder enige moeite of strijd mocht de tandarts het gebit van Daniël bewonderen. Nu maar hopen datmama Daniël ook in de toekomst zo relaxed blijft!
Eerst moesten we met een roltrap zonder treden naar boven -een soort schuine lopende band- dat vond hij natuurlijk machtig mooi. Eenmaal binnengekomen ging Daniël aan mijn hand van: spring-spring-spring. Dat wisselde hij af met stukjes rennen: 'Rennen mama!' Ik zag de bui al hangen, op die manier is binnen vijf minuten al zijn energie op. Maar ja, probeer zo'n enthousiast mannetje maar eens af te remmen...
En inderdaad, vanaf de derde winkel was het: 'Mama d(r)agen.' Nou ben ik best sterk -al zeg ik het zelf- maar Daniël weegt inmiddels over de twaalf kilo en als je dan ook nog wat tassen vast moet houden (met daarin biebboeken), dan is hij toch best zwaar om te dragen. Dus de volgende keer gaat de buggy gewoon weer mee en dan moet híj die maar duwen als hij wil lopen. Misschien dat ik er dan in ga zitten.
Vanmiddag moesten papa en ik allebei naar de tandarts. Dus daar gingen we dan met het hele gezin. Nu ben ik, als het om de tandarts gaat, een echte schijtluis. De laatste jaren is het wel iets beter geworden, maar ik ben verre van een held in de stoel. Natuurlijk is die angst iets wat je niet op je kind wilt overbrengen, en daar ga ik dan ook mijn best voor doen. Het blijkt alleen knap lastig om rustig te blijven zonder krampachtig luchtig te gaan doen. Maar het lijkt erop dat het goed is gelukt vandaag.
Eerst ging papa in de stoel en zei Daniël al: 'Ikke ook!' De tandarts nodigde Daniël daarna uit te gaan zitten en ook naar zijn tanden te kijken. Hij mocht zelf op de stoel klimmen en eerst het spiegeltje waarmee de tandarts ging kijken even vasthouden. Dat werkte hartstikke goed om Daniël op zijn gemak te stellen. (Volgens mij deden tandartsen dat in mijn tijd echt niet zo, toch? Dan was ik vast niet zo bang geweest.) Zonder enige moeite of strijd mocht de tandarts het gebit van Daniël bewonderen. Nu maar hopen dat
(Voor wie het
weten wil, ik had geen gaatjes...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten