Dag 32 Fijn in de trein

Papa kreeg vrijdag vakantie en nu gaan we de komende weken allemaal leuke dingen doen met ons gezinnetje. Zo gingen we vandaag met de trein. Daniël is namelijk dol op treinen. We hadden een bestemming bedacht -een goede vriendin van mij- waarbij we twee keer vijftien minuten in de trein zouden zitten en dus één keer moesten overstappen. (Het is trouwens echt schofterig duur om met de trein te gaan. We hoefden alleen voor de volwassenen te betalen en toch - zelfs ondanks de hoge benzineprijzen - waren we met de auto goedkoper uit geweest. Maar goed, daar ging het niet om vandaag.)
Daniël kon niet wachten. Hij wilde niet eens meer ontbijten toen hij wist dat we met de trein zouden gaan. Maar met het hele gezin ben je nog niet zomaar weg, dus eerst alle spullen verzamelen. Buggy mee, draagdoek alvast omgeknoopt om Sam in te doen, en eindelijk waren we zover. Op het station moesten we nog even wachten, eerst raasde er een trein voorbij. Daniël riep al: 'In, in.' En toen kwam 'onze' trein. We zochten een plekje. In het begin was Daniël er stil van - en Sam niet, die vond het maar niks. Maar gauw genoeg kreeg Daniël er lol in en viel Sam in slaap. Daniël bleef maar roepen: 'Tein, tein, tein!' Dit bleef hij op de heen- en terugweg met enige regelmaat doen. Soms bijna gillend. Overstappen was natuurlijk ook reuze spannend. We gingen in de lift naar het perron. Eenmaal op de plaats van bestemming wilde Daniël eigenlijk niet uitstappen, alleen de belofte dat we op de terugweg ook met de trein zouden gaan voorkwam een drama.
Het was gezellig bij mijn vriendin en we gingen pas naar huis op het tijdstip dat Daniël eigenlijk normaal gaat slapen. Ik voorspelde daarom dat hij wel in slaap zou vallen onderweg. Maar op het eerste stuk kwam een jongetje van 2,5 jaar met hem kletsen en met autootjes spelen. (Ja, ja, ook peuters kletsen met elkaar in de trein.) En ook al moesten we langer wachten tijdens deze overstap, Daniël was energiek, wilde rondlopen op het station en bleef enthousiast bij elke trein die hij daar zag. En dus ook klaar wakker. Het laatste stukje ging hij in zijn eentje tegenover een wildvreemde man zitten. 'Zo, daar zitten we dan!' zei die man. 'Ja,' antwoordde Daniël, 'zo!' Toen we dan toch echt moesten uitstappen omdat we weer bij ons eindstation waren, moest Daniël huilen en stribbelde hij tegen. Hij wilde veel liever in de trein blijven.
Thuis aangekomen was Daniël natuurlijk total loss, maar wat had hij genoten en wat was dit tripje de moeite (en het geld) waard!