Dag 53 Over Sam

   Ik realiseer me dat het in mijn blog meestal over Daniël gaat. Op zich niet vreemd, want hij maakt nu eenmaal het meeste mee op een dag. Hij praat en loopt en begint een echt jongetje te worden met een eigen willetje. Sam daarentegen is nog een echte baby. Een spekbaby welteverstaan. Sam heeft van die lekker spekarmpjes en beentjes. Die heeft Daniël nooit gehad. Sam begint steeds meer en steeds gerichter om zich heen te grijpen. Hij heeft zijn eigen handjes en voetjes inmiddels ontdekt, maar pakt ook speeltjes op in de box. Ook slaapt hij tegenwoordig met een knuffeltje in zijn armen.
   Sam kan op het moment van zijn ene zij op zijn andere draaien en hij draait ook om zijn lengte-as of schuift omhoog en omlaag. Zo kan het zijn dat je hem met zijn hoofd naar links in de box hebt gelegd en hij even later ineens met zijn hoofd naar rechts ligt. Hij kan ook steeds langer op zijn buik liggen en omhoog kijken zonder daar moe van te worden. Zijn nekje wordt steeds sterker.
   Sam is overdag een vrolijke baby, die na een voeding en één a twee uur spelen weer rustig gaat slapen. Hij lacht heel veel en vindt het leuk om kiekeboe te spelen. Daniël is nog steeds degene die eigenlijk altijd meteen een smile op Sams gezicht weet te toveren -gewoon door er te zijn. De nachten gaan sinds kort ook goed. Hij drinkt nog maar één keer midden in de nacht, lekker bij mama aan de borst.
   Sam heeft sinds zijn eerste week al een bijnaam. Die luidt 'Stinky Sam', die heeft hij verdiend door vieze windjes te laten. Hij heeft namelijk vrij veel lucht in zijn darmen, gelukkig voor hem wordt dat steeds minder, want scheetjes laten doet vaak pijn. In tegenstelling tot zijn grote broer heeft hij maar eens per week een vieze luier - dat is en was bij Daniël minstens eens per dag. Het lijkt misschien fijn, maar dat is het dan alleen voor ons, want Sam heeft er regelmatig last van - zeker aan het eind van zo'n week.
   De laatste bijzonderheid over Sam is dat hij voortdurend op zijn vingers zuigt. Het is geen duimen, hij pakt één of twee andere vingers in zijn mond. Vooral als hij moe is, gaat hij dat doen. Als hij eenmaal slaapt laat hij ze gelukkig weer los, dat is beter voor hem. Ben benieuwd of het uiteindelijk net zo moeilijk af te leren is als het duimen van mama.
   Sam is dus een lieve, vrolijke baby, waardoor hij soms wat naar de achtergrond lijkt te verdwijnen -zeker als onderwerp van schrijven in mijn blog- daarom probeer ik hem tussen alle bedrijven door zoveel mogelijk te knuffelen!