Dag 48 Naar de kinderkapper

   Vandaag wil ik even 'valsspelen' en schrijven over ons bezoek aan de kapper afgelopen vrijdag. Papa vond de haren van Daniël te lang worden. (Niet die van Sam uiteraard, die heeft nog niet veel haar en een natuurlijke hanenkam midden op zijn hoofd. Dat is een kwestie van: niets meer aan doen!) Het ging vooral om de haren bij Daniëls oren en achter in zijn nek, maar het leek papa leuk er eens echt model in te laten knippen.
   We konden dezelfde dag nog terecht bij de kinderkapper. Het is een leuke zaak, de kinderen mogen een motor of auto uitkiezen om op te gaan zitten en de kapsters zijn gewend om beweeglijke kinderen te knippen. Nou is Daniël al eens vaker bij de kapper geweest en hij is redelijk rustig. Hij zit niet helemaal stil, maar vindt het knippen op zich prima, in dat opzicht is hij een makkelijk klantje.
   De dame die hem ging knippen was van het type ik-stel-me-vreselijk-aan-als ik-tegen-kinderen-praat. 'Aaaaaaah, dus jij bent Daaaniël,' zei ze met een veel te hoge stem. 'Gaan we jou zo lekker knippen.' En dan met normale stem tegen ons: 'Hoe willen jullie hem geknipt hebben?' Nou dat was nog even een dingetje, hoe we hem geknipt wilden hebben. Ik ben dol op de lange blonde lokken van zoonlief, maar papa vindt stoer met stekels erg leuk. Op het moment suprême twijfelde ik toch nog even of ik de schaar wel in zijn mooie  lange haren wilde hebben. Uiteindelijk stemde ik -met pijn in mijn hart- in met korte stekels en bijbehorend dagelijks gel-gebruik.
  De kapster ging aan de slag. Ik moet toegeven dat ze dat heel goed deed. Ze liet Daniël eerst voelen dat ze wat water ging spuiten op zijn handje voor ze het op zijn hoofd deed, datzelfde deed ze later met de tondeuse. Verder bleef ze op hoge toon tegen hem praten. 'Hoeveel jaartjes ben jij?' Dat kan hij zelf nog niet zeggen, dus ik zei het voor hem. 'Oooh nog geen twee, wat ben jij een grote jongen!' Alles op hoge toon. Daniël zat heel serieus te kijken en gaf geen antwoord op haar vragen. Hij is niet gewend dat hij als een klein kind wordt behandeld - wij praten normaal tegen hem. Hij keek alsof hij wilde zeggen: 'Doe toch eens normaal meid! Denk maar niet dat ik iets tegen je ga zeggen als je zo doet.'
   Op het einde zei ze: 'Wat ben je mooooooi, kijk maar eens naar je haartjes in de spiegel.' Dat deed Daniël en hij moest drie keer kijken - even wennen. Dat gold ook voor mij. Ik moest heel erg wennen. Stiekem vond ik het lange haar mooier. Maar inmiddels -na een dag of drie- ben ik er helemaal aan gewend en vind ik het stoer staan. En gelukkig groeien haren weer snel aan!