Daniël zit op het moment in een fase waarvan ik zeker weet dat ik hem ook heb gehad. Hij raakt gefrustreerd als iets niet direct op zijn manier lukt. Ik zei in die gevallen vroeger altijd 'lukkeniehie'. Dat doet Daniël niet. Hij maakt een huilgeluid alsof er een sirene afgaat en zegt in het beste geval: 'Helpuh, helpuh.' En als we dan niet op stel en sprong helpen, gaat de sirene weer af.
Hij lijkt het geduld van mij en zijn vader geërfd te hebben, en dat is vrij minimaal. Ik heb vroeger met heel wat borstels, springtouwen en fietsen gegooid als het me niet in één keer lukte een nieuwe vaardigheid onder de knie te krijgen. Papa heeft nu nog af en toe dat hij de neiging heeft met een afstandsbediening, controller of stuk gereedschap te gooien als het niet direct lukt zoals hij had gehoopt. (Gelukkig weet hij zich tegenwoordig in te houden en hij en ik zijn beiden trots op zijn doorzettingsvermogen -vroeger had hij er dan al snel de brui aan gegeven.)
Vandaag was het de hele dag raak. Daniël heeft een houten spoor met treinstellen die met magneetjes aan elkaar hangen. Zodra de brug van zijn plek gaat -dat gebeurt heel snel- of wanneer de trein ontspoort -om de haverklap- moeten wij komen helpen. Hij heeft niet het geduld om zelf te proberen de trein weer goed op de rails te zetten. Ik probeer hem steeds uit te leggen dat als de trein niet 'plakt' hij het wagonnetje moet omdraaien (in verband met de tegenpolen van de magneetjes), maar het kwartje valt nog niet. En als we binnen zijn speelt hij toch het liefst met de trein.
Naar buiten dan maar, in de hoop dat de sirene daar wat minder vaak af zal gaan. Maar nee, Daniël kreeg laatst een skippybal, hij kan er heel goed op rondspringen, maar hij kan er nog niet zelf op gaan zitten. We geven hem dan de lus aan, tussen zijn benen door. Elke keer dat hij van de bal af glijdt of per ongeluk de lus weer los laat, je raadt het al, gaat de sirene weer af en moeten we 'helpuh'.
Hoewel ik zelf het idee heb dat ik stukken geduldiger ben geworden dan vroeger, raakt mijn geduld met Daniël op een dag als deze toch zoetjesaan op. Zijn sirene gaat uiteindelijk toch op mijn zenuwen werken. Ik moet daarom ook eerlijk bekennen dat ik blij ben dat het kinderbedtijd is en dat beide mannen erin liggen. Even geen sirene om me heen, en er morgen weer met frisse moed tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten