Daniël zei vandaag iets grappigs tegen papa. Papa vroeg: 'Wat wil je drinken Daniël? Melk of sap?' Hij antwoordde: 'Iets anders! Koffie!' Uiteraard krijgt hij van ons nooit koffie. En die ene keer dat hij een slok nam van een restje koffie uit een kopje dat nog op tafel stond, trok hij een vies gezicht. Maar blijkbaar heeft het een enorme aantrekkingskracht omdat papa en mama dat samen vaak drinken. (En er meestal een koekje bij eten misschien?!)
Zojuist gaf onze hummel zelf aan dat hij naar bed wilde, een half uur voor zijn officiële bedtijd. Ik zei: 'Sam is moe, ik ga hem maar vast naar bed brengen.' Daniël zei: 'Ik ook moe, ikke ook naar bed.' Hij was echt moe, dus dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We besloten om beide mannetjes meteen naar boven te brengen. Alleen ligt Daniël nu toch nog te huilen. Hij had namelijk iets bedacht, voor ik naar beneden ging eiste hij: 'Papa en mama in bed!' Ik probeerde uit te leggen dat wij nog niet gingen slapen en dat hij morgenochtend weer bij ons mag komen liggen.
In het vervolg moeten papa en ik misschien beter op gaan letten wat we bespreken waar meneer bij is. We hadden hem namelijk eergisteren -toen hij van half vier tot half zes steeds opnieuw begon te huilen- uiteindelijk, met de moed der wanhoop, bij ons in bed gelegd. We willen daar eigenlijk geen gewoonte van maken, maar we hebben deze dagen meerdere keren verzucht: 'Hadden we hem maar eerder tussen ons in gelegd.' Ook hadden we het er vandaag met opa over, waar Daniël bij was, dat het niet zo erg is om hem af en toe eens bij ons in bed te nemen als we dan rustig kunnen slapen. Kleine potjes hebben grote oren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten