Vanmorgen was
het druk in ons bed. Rond half zes werd Sam wakker en begon hard te huilen. We
legden hem snel bij ons neer, in de hoop dat Daniël niet wakker zou worden.
Maar het was al te laat. We hoorden Daniël bewegen in zijn ledikantje en even
later hoorden we trippel-trippel-trippel en stond hij naast ons bed. Vervolgens
hebben we een hele tijd heel knus met zijn vieren in bed gelegen, maar van
slapen kwam niet veel meer.
We hebben Daniël vanavond al minstens twintig keer naar bed gebracht. Nu hij erachter is dat hij zelf uit zijn bed kan klimmen, is het hek van de dam. Ik was aan het tellen, maar ben inmiddels de tel kwijt. Zodra je hem erin legt, maakt hij alweer aanstalten om eruit te gaan. In het begin moesten we nog moeite doen om onze lach in te houden en hem zonder iets te zeggen weer terug te leggen, vooral omdat hij zelf ook schaterde van het lachen, maar na vijftien keer was de lol er wel zo’n beetje af. Op een gegeven moment had hij een stoel naast ons bed gezet om erin te klimmen en was hij al bezig zich onder onze dekens te nestelen. ‘Grote bed slapen!’ zei onze kleine man. Ik bracht hem zonder pardon terug naar zijn eigen bed. Toen hij daarna ook nog bij Sam naast het bed ging staan kletsen: ‘Sam lachen! Sam lachen!’ werden we kwaad. Ook dat mocht niet baten.
Op dit moment staat hij weer boven aan de trap. Nu maar eens besloten hem even te negeren. Hoe meer aandacht hij krijgt, hoe mooier hij het uiteindelijk vindt, lijkt me. Ik verwacht hem zo in ons bed te vinden. Papa en ik hebben het afgelopen half uur allebei al even met hem gepraat. Ik heb twee verschillende tactieken geprobeerd. Eerst heb ik gezegd dat hij het lekkerste bed van de wereld heeft en dat hij daar maar gauw in moest gaan slapen. Later dat het heel knap is dat hij eruit kan, maar dat grote jongens in hun eigen bedje gaan slapen. Ook heb ik nog verzonnen dat als hij in ons bed klimt zijn knuffels zo eenzaam zijn. Tot nog toe maakt het allemaal niet veel indruk en wil hij vooral niet in zijn eigen bed gaan slapen.
Zijn er nog lezers die tips voor ons hebben??? Maar goed -elk nadeel heb z’n voordeel- want vandaag liet mijn zus me weten dat het handig is om je kinderen voor te bereiden op het verzetten van de klok, door ze vast geleidelijk wat later naar bed te brengen. Dat is in elk geval vast gelukt, het is inmiddels kwart over acht en Daniël slaapt nog niet…
We hebben Daniël vanavond al minstens twintig keer naar bed gebracht. Nu hij erachter is dat hij zelf uit zijn bed kan klimmen, is het hek van de dam. Ik was aan het tellen, maar ben inmiddels de tel kwijt. Zodra je hem erin legt, maakt hij alweer aanstalten om eruit te gaan. In het begin moesten we nog moeite doen om onze lach in te houden en hem zonder iets te zeggen weer terug te leggen, vooral omdat hij zelf ook schaterde van het lachen, maar na vijftien keer was de lol er wel zo’n beetje af. Op een gegeven moment had hij een stoel naast ons bed gezet om erin te klimmen en was hij al bezig zich onder onze dekens te nestelen. ‘Grote bed slapen!’ zei onze kleine man. Ik bracht hem zonder pardon terug naar zijn eigen bed. Toen hij daarna ook nog bij Sam naast het bed ging staan kletsen: ‘Sam lachen! Sam lachen!’ werden we kwaad. Ook dat mocht niet baten.
Op dit moment staat hij weer boven aan de trap. Nu maar eens besloten hem even te negeren. Hoe meer aandacht hij krijgt, hoe mooier hij het uiteindelijk vindt, lijkt me. Ik verwacht hem zo in ons bed te vinden. Papa en ik hebben het afgelopen half uur allebei al even met hem gepraat. Ik heb twee verschillende tactieken geprobeerd. Eerst heb ik gezegd dat hij het lekkerste bed van de wereld heeft en dat hij daar maar gauw in moest gaan slapen. Later dat het heel knap is dat hij eruit kan, maar dat grote jongens in hun eigen bedje gaan slapen. Ook heb ik nog verzonnen dat als hij in ons bed klimt zijn knuffels zo eenzaam zijn. Tot nog toe maakt het allemaal niet veel indruk en wil hij vooral niet in zijn eigen bed gaan slapen.
Zijn er nog lezers die tips voor ons hebben??? Maar goed -elk nadeel heb z’n voordeel- want vandaag liet mijn zus me weten dat het handig is om je kinderen voor te bereiden op het verzetten van de klok, door ze vast geleidelijk wat later naar bed te brengen. Dat is in elk geval vast gelukt, het is inmiddels kwart over acht en Daniël slaapt nog niet…
Ha birgit, heel herkenbaar. hier ook gebeurt toen kiki over ging naar een gewoon bed. wij hebben de volgende methode toegepast: de eerste keer in bed leggen met verhaaltje, kus etc. Eerste keer er uit, zo neutraal mogelijk haar er in gelegd en gezegd dat ze nu echt moest slapen. Toen ze daarna er uit kwam, haar steeds opnieuw in bed leggen, geen contact maken, niks zeggen, heel neutraal blijven. De eerste keer heb ik haar wel 30 keer er in gelegd. Hierdoor negeer je het gedrag, maar je laat wel zien wat je wenst. uiteindelijk werd ze heel boos en ging huilen, maar was de lol er voor haar vanaf en ging slapen. De avond daarna, 10 keer eruit, en zo bouwde dat af. Na 3 nachten gewoon slapen. heel belangrijk is de neutrale houding en niks zeggen! Succes!
BeantwoordenVerwijderen