Rond half twee begon Daniël te huilen. Ik ging naar hem toe en hij vroeg: 'Tein nou?' Hij was met een treintje in bed gaan slapen en dat was hij kwijt. 'Mama, waar is tein nou?' Ik midden in de nacht zijn hele bed overhoop halen. Onder de dekens en knuffels gekeken, en onder zijn bed. Ik kon de trein nergens vinden. Ik heb Daniël toen uitgelegd dat we de trein overdag zouden zoeken, als het weer licht was. Dat vond hij
'Mama knuffelen!' Was de volgende kaart die hij speelde om het moment van slapen gaan uit te stellen. 'Boek konijntje,' hij hield het boek van "Nijntje vliegt" in zijn armpje geklemd, 'goed vast. Ik vasthouden.' Zo stond ik dus te knuffelen met mijn zoon en zijn boekje, dat wilde hij niet loslaten. Ik zei hem dat hij toch echt moest gaan slapen en dat ik zijn muzieknijntje aan zou doen, dat accepteerde hij. Hij ging lekker op zijn buikje liggen en zonder verder commentaar weer slapen.
Rond half vijf hoorde ik Sam kreetjes slaken. Hij zeurde een beetje, maar was nog niet aan het huilen. Ik zat al rechtop in bed om hem te gaan halen en te voeden. Toen dacht ik: 'Wacht eens even, hij huilt niet.' Ik besloot af te wachten tot hij echt zou gaan huilen. Dat deed hij niet! Hij mopperde nog een minuut of vijftien af en toe een beetje en is toen weer in slaap gevallen tot half zeven. Geweldig!!
Vannacht gaan we de trend voortzetten. Hij krijgt geen drinken meer, als het nodig is ga ik hem wel troosten, maar daar blijft het bij. Dit moet de definitieve ommekeer zijn, hij heeft bewezen dat hij makkelijk zonder de nachtvoeding kan. Nu alleen nog echt doorslapen... Stap voor stap, we komen er vanzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten