Vandaag gingen we op bezoek bij een goede vriendin van mij op een uurtje rijden van hier. Het was heel gezellig. Daniël weigerde een middagdutje te doen, maar hij had vannacht lang en goed geslapen, dus hij hield het goed vol, hij sliep zelfs niet op de terug weg. (Iets te goed, als je het mij vraagt, ik word bijna bang dat hij al snel geen middagdutje meer zal doen, en dat wil mama niet! Ik heb die rust nog veel te hard nodig.) Sam sliep heerlijk in het bedje van de dochter van mijn vriendin. Ik zag hem voor het eerst op zijn zij liggen, lekker met zijn knuffeltjes bij zich en hij was een hele poos onder zeil.
Op de terugweg in de auto, we waren alweer bijna thuis, kreeg ik een sms van mijn vriendin. 'De knuffeltjes van Sam liggen hier nog.' Wat een ramp! Het belangrijkste -op Sam of Daniël zelf na- vergeten... Heel suf. Ik had net gelezen dat baby's zich vanaf zes maanden ook echt aan hun knuffels beginnen te hechten als een 'surrogaat-mama' voor als mama niet in de buurt is. Gelukkig is Sam nu al aan zijn tweede slaapje bezig met twee andere knuffels. Probleemloos, hij lijkt het verschil toch nog niet te merken. Wat een opluchting! En mijn vriendin stuurt de knuffels van de week per post. Misschien goed dat Sam -noodgedwongen- meteen aan wat verschillende knuffels went.
Toen we thuis waren wilde Daniël na het eten nog puzzelen. Hij heeft een puzzel van Bumba die bestaat uit acht kleine puzzeltjes van twee stukjes. Tot nog toe wilde hij hier wel eens mee spelen, maar lukte het hem meestal nog niet om de stukjes goed aan elkaar te leggen. Nu ging het ineens heel soepel, al deed hij -voor mijn gevoel- alsof hij het moeilijk vond en ging hij soms expres stukjes die niet bij elkaar horen, toch aan elkaar proberen te leggen. Herkennen andere mama's dit? Doen kinderen vaker alsof ze iets lastig vinden of nog niet door hebben, terwijl ze het al lang in de smiezen hebben? Waarom zou dat dan zijn? Of vebeeld ik het me?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten