Zeggen dat mijn mannen slaapkoppen zijn, was natuurlijk vragen om problemen. Sam wilde vannacht het tegendeel graag bewijzen. Hij heeft de hele nacht ouderwets gespookt. Als hij ergens de afgelopen nacht een uur achter elkaar stil is geweest, is het veel. Hij was steeds weer aan het huilen en dreef papa en mij tot wanhoop.
Papa en ik waren weer de hele nacht aan het speculeren. Zou hij last hebben van zijn tandjes? Laten we verdovend spul op zijn bovenkaak smeren. Toen dat niet hielp: Zou hij het te koud hebben? Laten we de verwarming een stukje opendraaien. Toen dat ook niet werkte: Hij zal toch niet gepoept hebben he? Uiteindelijk heb ik om vijf uur de lamp aan gedaan en zijn slaapzak nog eens opengemaakt om te kunnen zien dat hij niet had gepoept. Ik durfde niet meer op mijn neus te vertrouwen, maar hij had geen poepluier. Papa en ik kwamen er niet achter waar ons mannetje last van had.
Het enige waaraan we vannacht niet hebben gedacht, is dat hij misschien niet goed door zijn neus kon ademen. Hij is een klein beetje verkouden, niet eens zo erg. Maar Sam zuigt fanatiek op twee vingers voor hij gaat slapen. Misschien -heel misschien- zat zijn neus zo dicht dat hij niet tegelijk op zijn vingers kon sabbelen en door zijn neus kon ademen. Dus zojuist, voor het slapengaan, heb ik zijn rug en borst ingesmeerd met Luuf. Zodra hij vannacht gaat huilen, zet ik een ui op zijn kamer. En nu maar hopen dat we daarmee de oplossing hebben gevonden en dat we vannacht allemaal lekker slapen, zodat papa en ik morgen weer fit naar ons werk kunnen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten