Sam en Daniël zijn allebei flink verkouden. Afgelopen nacht moesten ze allebei een keer zo hard hoesten dat ze er huilend wakker van werden. Eerst Sam. Papa ging eerst naar hem toe, maar hij bleef verdrietig. Even later ging ik er ook nog maar even heen. Ik heb hem een poos over zijn rug geaaid, tot hij weer rustig werd. Inmiddels was het vier uur en hoopten we tot zes uur rustig te kunnen slapen.
Helaas, Daniël begon om vijf uur te hoesten en te huilen. Ik ging met frisse tegenzin toch maar bij hem kijken. Ten slotte kunnen de mannetjes er niets aan doen dat ze zo verkouden zijn. Daniël was heel verdrietig en ik had geen geduld om hem in zijn bed te troosten, dus ik vroeg of hij bij ons in bed wilde komen liggen. Natuurlijk wilde hij dat! Zodra hij bij ons in bed lag was het verdriet voorbij: "Donker he, mama? Donker he?" En even later: "Ik heb een dikke buik, zeg!" Papa en ik reageerden niet echt, toen werd het dan toch weer stil en Daniël viel weer in slaap.
Bij het aankleden een uur of wat later bleek dat hij echt niet fit was, want hij wilde niet naar het dagverblijf, terwijl hij dat normaal echt leuk vindt. "Mama, ik wil niet naar de kindjes. Kindjes niet leuk." En ook: "Mama niet werken, mama thuis blijven." Zucht, dan voel je je als moeder best tekort schieten als je dan je kinderen alsnog naar het dagverblijf brengt, maar ze hadden geen koorts. Uiteindelijk hebben ze gelukkig een prima dag gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten