De titel van dit verhaal lijkt misschien te duiden op de sneeuw en kou van deze dagen, maar dat is niet zo. Het gaat over de speelse massage die ik Daniël zo nu en dan geef. Ik doe het meestal bij het naar bed gaan als Daniël niet wil gaan slapen. Ik heb inmiddels een vaste volgorde van weersomstandigheden, die Daniël ook al helemaal uit zijn hoofd kent.
Eerst schijnt de zon, dan maak ik met een vlakke hand rondjes over zijn rug. "Lekker warm word je van de zon," vertel ik erbij. Vervolgens maak ik met vlakke hand een soort stapelwolken over zijn rug, steeds plaats ik mijn hand ergens anders. Ik vraag dan aan Daniël: "Wat gebeurt er meestal als er wolken zijn?" Inmiddels weet hij dat het dan gaat regenen. Dan laat ik het met mijn vingertoppen eerst zacht en daarna harder regenen. Het is niet zomaar een bui, daar op de rug van Daniël, nee, het onweert namelijk ook nog. Met mijn vuisten maak ik donder afgewisseld door bliksemflitsen die ik met één vinger van boven naar beneden trek. Daarna gaat het weer zachter regenen en komen er eerst nog wat wolken voordat de zon weer verschijnt.
Tegen die tijd is het einde van de dag gekomen en laat ik de zon zakken, ik wrijf met vlakke handen van zijn nek naar zijn billen. Ik vraag dan vaak nog even wat er in de lucht komt als de zon onder is gegaan. "De maan," antwoordt mijn mannetje dan. Ik teken met één vinger op zijn rug terwijl ik het rijmpje: 'De maan is rond, de maan is rond, heeft twee ogen een neus en een mond,' opzeg. Tegenwoordig moet ik vaak het weerbericht ook nog even bij Woezel doen, of bij geit, of bij Pooh-beer.
Gisterochtend was heel bijzonder. Daniël lag bij papa en mij in bed, voor we opstonden. Toen ging Daniël het weerbericht op mijn rug maken. Wat een kippenvelmoment! Zo bijzonder die twee kleine handjes die de massage die ik hem altijd geef op mijn rug nadoen. Daarna was papa aan de beurt om er ook van te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten