Vandaag vroeg mijn mama hoe het met haar kleinkinderen was of ze geen griep hebben gekregen en ze zei dat in het nieuws was dat de griepepidemie officieel voorbij is. Ik vertelde dat het erop leek dat we de dans zijn ontsprongen, dat mijn mannen -los van een snotneus- eigenlijk nergens last van hebben gehad. Nu ben ik bang dat ik te vroeg heb gejuicht.
Daniël was vandaag niet op zijn gezelligst. Hij wilde vanmorgen niet in bad -hoewel hij dat normaal erg leuk vindt- en hij was wat zeurderiger dan ik van hem gewend ben, zo werd hij bijvoorbeeld huilend wakker van zijn middagdutje en wilde in eerste instantie niet mee naar beneden. "In bed blijven," riep hij. Maar goed, hij is midden in zijn 'twee is nee' fase, dus ik zocht er niet veel achter.
We kregen visite vanmiddag, J. -die op dezelfde dag is geboren- en haar moeder. Daniël keek er eigenlijk naar uit, maar toen ze er waren wilde hij niet met haar spelen. Hij wilde alleen maar met de Ipad op de bank hangen en zat steeds te gapen. Papa had een afscheidsborrel van een collega en ik had Daniël pannenkoeken beloofd. Toen ik ze -al vroeg- ging bakken, was hij niet enthousiast meer. Hij at met veel pijn en moeite één pannenkoekje.
Na het eten wilde hij alleen maar bij mij op schoot hangen en hij bleef maar gapen en in zijn ogen wrijven. Om zes uur stelde ik voor hem maar naar bed te brengen. Hij ging zonder commentaar mee naar boven en naar bed. Sam werd toen pas wakker en moest nog eten. Om in Johan Cruijff's termen te spreken: elk nadeel heb zijn voordeel. Het was erg leuk om de volledige aandacht te hebben voor Sam. Alleen Sam en ik - just the two of us. We hebben samen gelachen en geknuffeld en hij ging vrolijk naar bed rond half acht.
Ik ging nog even bij Daniël kijken en hij deed zijn ogen open. Hij wilde nog even knuffelen. Toen ik hem tegen me aan hield voelde ik dat hij verhoging had... Dus toch, nu maar hopen dat hij geen echte griep krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten