Vanmorgen kon ik mezelf wel weer voor mijn kop slaan. Sam viel -nogal hard- uit de kinderstoel. Tot nog toe zat hij eigenlijk altijd rustig een boterham te eten. Het enige wat hij nog wel eens probeerde was de droppot, die ook op tafel staat, naar zich toe halen. Verder zat hij er altijd voorbeeldig bij. Tot vandaag dus. Blijkbaar had hij besloten te gaan klimmen en het ergste is nog wel dat ik naast hem zat te lezen en het helemaal niet zag. Ineens klonk er een flinke klap en gelukkig meteen hard gehuil. Hij was op de grond gevallen met zijn hoofd tegen de tafelpoot. Daniël schrok er wakker van. Het duurde even voordat ik hem weer had getroost. Ik geloof niet dat hij er iets aan overhoudt, behalve die bult op zijn hoofd dan.
Vanmiddag toen ik thuis kwam met de kinderen van het dagverblijf, vroeg Daniël of hij tv mocht kijken. Eigenlijk vroeg hij het zelfs al op de fiets, maar dat negeerde ik. Eenmaal thuis kondigde ik aan dat ik ging koken en zei dat hij het maar aan papa moest vragen. Dat deed hij: ''Papa mag ik vee kijken? Papa, mag ik tv kijken? Mag ik vee kijkuhun?'' Papa antwoordde: ''Dat is goed Daniël, je mag nu even tv kijken, maar als we gaan eten, dan gaat ie uit.'' Intussen bleef Daniël maar vragen: ''Mag ik tv kijken? Papa, mag ik tv kijken?'' Papa voelde zich niet gehoord dus papa herhaalde zijn antwoord nog een keer voor alle duidelijkheid. ''Ja dat mag, maar als we gaan eten zet ik hem uit en dan wil ik geen gehuil. Hoor je dat Daniël?'' Waarop Daniël antwoordde: ''Ik heb echt wel oren hoor!''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten