vrijdag 24 mei 2013

Dag 324 Over de slappe lach en nog meer bellen

   Vanmorgen was Sam er weer net zo vroeg bij als gisteren en eergisteren. Ik deed de mannen daarom op tijd in bad en legde Sam weer terug in bed voor zijn ochtendslaapje. Daniël en ik hingen samen op de bank en verveelden ons. We waren wat aan het stoeien en hadden de grootste lol. Op een gegeven moment pakte Daniël mij mijn telefoon af en stopte hem in zijn broekzak. Hij heeft zakken met ritsen, dus mijn telefoon verdween achter een dichte rits. Daniël wilde me -uiteraard- mijn telefoon niet meer terug geven.
   Ik zon op wraak. Ik pakte de vaste telefoon en belde mijn mobiele nummer waarvan ik wist dat die op de trilstand stond. Je had zijn gezicht moeten zien. Eerst enorme verbazing, wat gebeurt er nou in mijn broekzak? En daarna kreeg hij de slappe lach. Hij kwam niet meer bij. Ik moest natuurlijk steeds opnieuw bellen en Daniël schaterde het steeds weer uit. Waardoor ik alleen nog maar mee kon lachen.
   Vanmiddag zouden we naar J. gaan. Het vriendinnetje van Daniël dat precies even oud is als hij. Daniël had er heel veel zin in en had het er al de hele morgen over. Rond de middag sms-te de mama van J. dat ze ziek was geworden en dat we onze afspraak moesten verzetten. Daniël was vreselijk verdrietig. Dikke tranen huilde hij. Ik probeerde een alternatief te verzinnen om naartoe te gaan, maar dat mocht niet baten. Daniël bleef huilend roepen om J. Ik bedacht dat hij haar misschien even kon bellen. Zo gezegd zo gedaan.
   Daniël kreeg J. aan de lijn. Toen werd het stil. Ik souffleerde: ''Zeg maar: 'Hoi J.''' Heel verlegen klonk het: ''Hoi J.'' Vervolgens zei ik: "Zeg maar: 'We komen snel een keer langs.''' Braaf herhaalde Daniël deze boodschap. Daarna werd het weer stil. Ze zijn echt nog wat te klein om te bellen, maar gelukkig zette Daniël zich er na dit 'gesprek' met J. overheen dat we daar niet heen gingen en kon hij weer enthousiast zijn dat we even naar zijn grote neef gingen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten